Bali

Ik ben eigenlijk best een slechte toerist, ik maak zelden foto’s, en als ik het al doe is het omdat iemand anders me op het idee brengt, en dan moet ik toevallig net een telefoon bij me hebben om een foto mee te maken. En dan staat er een boom ofzo op die gewoon niet zo leuk is op de foto als in het echt en waar ik dan daarna nooit meer naar kijk. Maar schrijven daarentegen, daar geniet ik echt van en geeft me de gelegenheid om toch iets van mijn avonturen te delen. Dus here we go.

Het plan was mezelf uitdagen en tegelijkertijd genieten. Ik had een intens weekend achter de rug voor mijn reis en stapte met een heel blij gevoel het vliegtuig in. De berichten dat mijn Qatar airways vlucht misschien niet zou kunnen gaan, dat er geen treinen naar Schiphol reden en dat op die dag er vluchten werden gecancelled vanwege code geel storm konden mijn manana manana vibe niet killen. Ik had in de dagen voor mijn vlucht al wat email contact gehad met ene Baby Ketut (‘Dear Baby, can you come pick me up’), hij kwam me ophalen en bracht me naar mijn eerste bestemming: een week lang in de Bali Silent Retreat. Het eerste wat me opviel toen we daarheen reden is dat er, naast een wirwar aan scooters, veel grote shiny auto’s rondrijden zonder al te veel deuken (het blijft toch verkeersregelloos Azië) en ik vroeg nog aan Baby waarom dat was, en hij zei yes en glimlachte want hij verstond er geen woord van. Maar vervolgens hebben we 2 uur doorgebracht in een file naar de volgende bestemming en zelden harder gereden dan 40 km/uur dus ik snap wel dat je auto dan lekker shiny en deukloos blijft.

En lieve mensen die mij uitgelachen (of vooruit dan maar, toegelachen) hebben toen ik zei dat ik een week lang stil ging zijn; het was inderdaad even wennen maar het ging echt wel. Ik voelde me de eerste dag vooral ongemakkelijk, want ik was in een blije feest- en vakantiestemming en wilde iedereen ontmoeten en kletsen en weten wat hun verhaal was. Maar daar kwam je daar dus niet voor. Best gek om al die nieuwe mensen om je heen te hebben waar je dan geen contact mee maakt, zelfs niet eens weet welk land ze vandaan komen, en die je dus niet echt kunt ‘plaatsen’. Tijdens een avondsessie daar moesten we allemaal een kaart pakken die een betekenis voor je zou hebben, en mijne zei ‘joy’. Ik dacht ja no shit ik mis lachen, nu al. Maar tegelijkertijd was het een les voor me om eens wat minder altijd afgestemd te zijn op mijn omgeving en niet bezig te zijn met de vraag of iedereen om me heen ook oké is. Dus ik vond dat ik hier in ieder geval al eens van kon leren meer op mezelf gefocused te zijn, wat uiteindelijk best goed lukte. En gelukkig mocht je soms praten bij een avondsessie/workshop/vragenuurtje en ik heb uiteindelijk zelfs nog vriendjes weten te maken in de stilte retreat, best bijzonder hoe je ook zonder woorden best goed kunt aanvoelen met wie je het wel goed kunt vinden en met wie niet (en waarschijnlijk ook gewoon omdat mijn type vaak ook weer de kletsers zijn die stiekem kletsen in de stilte retreat). En gelukkig heb ik uiteindelijk zelfs gelachen.

Het leven in de retreat was vrij simpel. Iedere ochtend werd om 5.30 (thats right I said it) de gong geluid en was het tijd op om te staan. De dag begon dan met een uur mediteren terwijl ondertussen de zon opkwam, en daarna 1,5 uur yoga (vol met zonnegroetjes natuurlijk). Daarna had je wat tijd voor jezelf en kon je wandelen in een mooi stukje jungle, zelf wat sporten, een massage boeken, naar de hot springs, en nog vanalles, en dan begon om 14.00 uur het schema van yoga en mediteren weer.

Het stil zijn viel dus wel mee, maar wat ik echt het meest miste was muziek. Volgens mij heb ik voor het eerst in m’n leven een hele dag geen muziek gehoord. Al deed ik in het begin wel stiekem dansjes in mn kamer met spotify en oordopjes, soms ook omdat ik gewoon energie kreeg van de yoga. Wifi miste ik totaal niet, maar het gaf me wel een ongemakkelijk gevoel een week niets van het wereldnieuws te weten, en ik miste dat ik niet de hele dag alles kon googlen. Verder ging het prima. Ohja en ik heb een nieuwe liefde genaamd yoga. Ongelooflijk wat een week lang 2 uur per dag mediteren en 3 uur per dag yoga al met je kan doen. Echt ik liep stralend na een week het retreat weer uit. Voor het retreat hoorde ik dat je er rekening mee moest houden dat je tijdens een week lang stil zijn geconfronteerd kan worden met eventuele weggestopte emoties, of andere manieren van jezelf tegen komen. Er was ook een ruimte voor gecreëerd, in de vorm van een bankje in de jungle waar je kon gaan huilen als je daar behoefte aan had. Ik ben er een keer heen gelopen omdat het op de route van het jungle pad lag en ik moest inderdaad bijna huilen van het feit dat ik binnen 10 minuten 8 muggenbulten had. De manier waarop muggen tonen dat ze van me houden is niet oké. In ieder geval was mijn ervaring helemaal niet emotioneel, ik had juist een fijn gevoel van rust en ik hield echt van het gevoel dat al de yoga en meditatie me gaf. Wat ik wel merkte is dat ik savonds wat meer ging nadenken, soms over dingen waar ik al heel lang niet aan gedacht had. Dat gebeurt denk ik dus als je geen afleiding meer hebt. Maar tegelijkertijd kon ik deze gedachten door alles wat ik daar meemaakte weer heel makkelijk loslaten. Loslaten is echt de les van deze week geweest; het idee van controle over dingen loslaten. Ik sliep daar in een hut met open zijkant en dus vol omringd door jungle geluiden, wat zorgde voor een hele diepe slaap. Ergens rond de derde nacht ofzo had ik een best heldere droom over een man, echt een goeie, lieve man, en die was op weg naar iets en werd steeds in elkaar geslagen, wat heel zielig was, en op een gegeven moment was ie ergens waar ie een loterij lot kreeg of kocht en met dit lot won hij 8,4 miljoen euro, en hij was super blij. En de clue van het verhaal was dat hij door alle pech die hij te verduren had gehad uiteindelijk juist precies op het goede moment op de goede plek was voor precies dat loterij ticket. Ik werd wakker en dacht jaja ik snap het. Twee dagen toen ik terug naar mn kamer liep na mn massage viel er ineens een vrucht uit de boom naast me (geen Final Destination momentje deze keer, hij viel daadwerkelijk 2 meter bij me vandaan). Dus ik raapte em op en rook eraan om te raden wat het was, en toen kwam één van de medewerkers van het retreat er aan en hij zei dat het passievrucht was, en laat dat nou net mijn favoriete fruit zijn. Natuurlijk, toeval and all, maar toch leuk dat er blijkbaar net als ik langsloop een mooi stuk van mijn lievelingsfruit besluit dat ie rijp is en uit de boom valt. Timing is everything en mooie dingen gebeuren dus ook soms gewoon vanzelf. Het was zoo lekker ook nog. Ik verliet uiteindelijk de retreat met een enorm gevoel van rust en een 100 % zeker weten dat alles altijd is gegaan zoals het moest gaan en alles altijd zal blijven gaan zoals het moet gaan. En dat was echt cool.

Na het retreat begon het wat minder serieuze gedeelte van mijn reis: twee weken lekker Bali verkennen. Ik was nu yoga verslaafd geworden dus dat moest sowieso onderdeel blijven van mijn reis. Gisteren heb ik de hele middag een workshop gedaan voor beginners en ook meer over de theorie achter yoga geleerd, waarbij het ook gaat om o.a. een goed mens zijn, integriteit en het streven naar waarheid. Echt interessant. Na de retreat ging ik naar Ubud, waar het echt vegan heaven is, had ik echt niet verwacht. Ik ben nog nooit in een plaats geweest waar ik in ieder restaurant uit de halve menu kaart kan kiezen. En dan ook nog eens super goedkoop. Soms moest ik dus twee toetjes nemen in plaats van één. Ik denk dat dit de eerst reis is waarbij ik niet afval. Ik had een hostel geboekt omdat ik dacht dat het na een week stilte wel leuk zou zijn om andere backpackers te ontmoeten, maar toen ik daar aan kwam was alleen het gezin dat het hostel runde er, echt zulke lieve mensen, en waren er geen andere reizigers en dus heb ik de namiddag verstoppertje gespeeld met een kind van 3 die zich letterlijk alle 20 keer op dezelfde plek verstopte. Het was dus ook eigenlijk meer toneel spelen (goh waar zou ze nouuu toch zitten) dan verstoppertje, maar wel super schattig. Ik ging savonds de stad in met een van de meiden uit de silent retreat en het groepje breidde zich al snel uit met anderen, zoals dat gaat op reis. Toen ik de volgende morgen wakker werd, niet geheel vrijwillig maar omdat er onder het raam naast het hostel een haan zat te kraaien van zo ongeveer 5 uur smorgens tot oneindig, die soms afgewisseld werd door een hysterische hond die permanent klonk alsof er een einde aan zn leven gemaakt werd (maar misschien was dat mijn whishful thinking op dat moment), vroeg de lieve vrouw van het hostel, terwijl ze mijn ontbijt maakte dat bestond uit een bord vol jummy vers fruit, wat ik wilde gaan doen en ik zei fietsen. En ja dat komt door Julia Roberts die in Eat Pray Love zo lekker vrolijk door de rijstvelden fietst. Dus toen ik net de eerste hap van mijn ontbijt op had zei ze: oke ik heb het geregeld, je wordt over 5 minuten opgehaald. Ik stikte zowat in mn papaya. Onverwacht moeten haasten om 8 uur smorgens. Dat is echt niet mijn sterkste kant. Gelukkig waren het 5 Indonesische minuten dus een kwartier later kwam Ketut (nummer 2) me halen en werd ik in een auto gezet bij een heel leuk gezin uit Nieuw-Zeeland die ook gingen fietsen en die me aan het eind van de trip geadopteerd hadden als hun Nederlandse dochter. De fietstocht was echt gaaf, en ik heb inderdaad Julia style door de rijstvelden gefietst. Ook nog een stop gemaakt bij een koffieplantage waar je speciaal tegen een extra prijs, want duur en exclusief, door een soort chinchilla achtig beest uitgepoepte koffie kan kopen en dat is dan iets wat je zou moeten willen. Ik hield het maar op chocola. In mijn hostel waren er inmiddels nieuwe gasten, voornamelijk meiden, waarmee ik lekker kon kletsen over yoga, eten, je huis inrichten en wie wat waar op welke markt gekocht had en hoe dat dan paste in de inrichting thuis en hoe leuk al die glitterende dingen op de markt waren. The usual. De paar mannen die er waren, waren tijdens deze gesprekken in slaap gevallen maar toen vervolgens het ‘kakkerlak incident’ zich voordeed, dat begon met het Duitse meisje in het bed onder mij die riep: ‘Een kakkerlak!’, stond gewoon iedereen dankzij het geschreeuw rechtop naast zijn bed. Echt zielig haha. Toen ik vroeg: ‘Waar?’, zei ze: ‘IN mijn bed’, zij wegrennen, nog meer schreeuwen. Zegt het Japanse meisje: ‘hij loopt nu naar boven naar jou toe’. Komt ie ineens met zn kopje zo over de bedrand aanzetten. Ik wist niet hoe snel ik uit bed moest klimmen. Kakkerlak zelf was er ook aardig van overstuur en begon wat in het rond te vliegen. Gelukkig kwam de hostel mevrouw met een bezem om hem daarmee naar de uitgang te begeleiden. We hebben er volgens mij letterlijk nog 3 kwartier over nagepraat, soort traumaverwerking. Het Duitse meisje vertelde de volgende morgen dat ze op internet had gelezen dat kakkerlakken ons mensen net zo vies vinden als wij hen. Had ik nog nooit zo over nagedacht. Vandaar dat hysterische gefladder gok ik; hij dacht bah een mensenbed.

Inmiddels zit ik al bijna een week op Gili Air, echt een paradijsje. Een eiland zonder motorvoertuigen en zonder honden. Waar je iedere avond op een groot scherm op het strand films kan kijken, de hele dag kan chillen bij een van de vele strandtenten, en natuurlijk zijn er genoeg opties voor yoga, massages, en weer heerlijke vegan restaurantjes. Ik heb een fijne kamer met een buiten douche, waar ik echt dol op ben, al staat er wel een lange toren met een raampje naast dat recht op mijn douche uitkijkt. Bali logica. Maar dit eiland maakt je zo relaxed dat je dan ook denkt ach (en ik denk ook wel gewoon dat er heus niemand in die toren klimt). Ohja en smorgens worden er als ik de geluiden goed interpreteer bij de buren kippen (of iets kipachtigs) geslacht. Hysterisch echt. Er zit een soort opbouw in en dan eindigt het ineens. Weer eens wat anders dan de wekker op mijn iphone. Nu ga ik lekker bijkomen van mijn massage van vandaag (meisje duwde me zowat door de tafel heen zo stevig was het, terwijl ze toch echt een kop kleiner was dan ik). Morgen is het tijd voor Ubud deel 2, dan Seminyak en dan weer terug naar huis!

Tenerife

Het begon zo’n 1,5 week geleden in café ‘t Hart toen we na een chickflick en wat drankjes tot de conclusie kwamen dat we een break nodig hadden van ons o zo zware ambtenarenleven. En omdat ik zelf alweer een maand lang zwaar onderkoeld door het leven ga en de R alweer een tijdje in de maand zit en om niet het onnodige risico op een witte kerst te lopen, vonden we Tenerife wel een goed idee. Het is hier lekker warm, er is mooie natuur en leuke strandjes om op te chillen.

Ik zit nu met mn mini schrijflaptopje op schoot op een strandbed, naast me een gin tonic en boven me een fel zonnetje op mn hoofd. Op de strandbedjes naast me een groepje Engelse dames, die, zo heb ik geconcludeerd na een tijdje meeluisteren, best lief maar gewoon een beetje wereldvreemd zijn. Vlak voor ze hier naast me gingen zitten kwam er één van hen naar me toe en praatte serieus tegen me alsof ik een gehandicapte aap was. Helemaal bukken met haar gezicht vlakbij het mijne, zegt ze: hello lady. Anyone? Gebarend naar de stoel naast me met wijde handgebaren. Dus ik wou zelf een volledige zin beginnen met ‘sure go ahead nobody is …’ Zegt ze ‘we… here… sit? ’ terwijl ze weer naar de stoelen wijst en demostreert hoe zitten eruit ziet. Toen hield ik het maar bij een knik haha. Mensen zijn zo grappig. Vroeger kon ik altijd uren schrijven over vanalles en ergens gaandeweg werd dat minder maar ik mis het wel. Dus nu terwijl Kim op pad is om een berg te beklimmen ergens verderop, is het tijd voor een reisverslagje. Ook al zijn we maar 5 dagen weg. We zitten wel vlakbij Afrika dus dan mag het.

De eerste dag begon eigenlijk midden in de nacht. Mijn wekker ging om 4.00 uur en op dat tijdstip was ik de laatste tijd iets vaker gaan slapen dan opgestaan dus dat viel echt tegen. Ik had bijna de trein gemist, echt op 5 seconden na. Gelukkig word ik altijd hyper van vliegvelden dus het kwam weer goed. Ik heb het geluk dat ik eigenlijk altijd me weet te omringen door van die georganiseerde mensen. Zo ook Kim, die ervoor zorgde dat we op tijd in de juiste rij stonden terwijl ik eigenlijk naar de Starbucks wilde rennen. En waar ik misschien te weinig stress op basis van toch eigenlijk wel vals zelfvertrouwen (“ze vliegen echt niet weg zonder ons hoor”) stressen de mensen om me heen wat meer en dat is eigenlijk top, die mensen zijn hard nodig. Dus toen iemand vooraan de rij riep of alle mensen die naar Tenerife moesten naar voren wilden komen en Kim spontaan de lintjes van de rijen losmaakte en de hele rij achter ons liet en we, zo hoorden we later, een soort halve opstand hadden gecreëerd hierdoor, heeft ze er wel mooi voor gezorgd dat we onze vlucht haalden. Want ondanks alles werden we toch weer omgeroepen terwijl we op de wc zaten (helaas voor mij niet de eerste keer dat ik dat meemaak) en zijn we zonder door te trekken (waarvoor sorry!) de wc uitgerend richting vliegtuig. Maar we hebben em gehaald. En nu zitten we hier in een best wel chill resort, met een zwembad en allerlei activiteiten, zoals aqua zumba waarbij ik helaas vanmorgen mn teen lichtjes gekneusd heb tijdens het fietsen met je benen terwijl je de rand van het zwembad vast houdt (maar het water was daar waar ik stond maar een halve meter diep).

Gisteren gingen we iets doen wat ik al zo ontzettend lang graag wil, namelijk walvissen spotten. We hadden een tripje geboekt de eerste dag en alles zou goed komen. Maar toen wisten we nog niet dat eigenlijk niks hier volgens onze planning gaat. Zo zouden we vandaag ook een vulkaan gaan beklimmen maar waren we perongeluk te laat opgestaan. Gisteren zouden we worden opgehaald door de bus die ons naar de boot zou brengen maar zaten we perongeluk bij de verkeerde halte. Wat ook wel een klein beetje mijn schuld was want “het is echt wel normaal hoor dat bussen hier een half uur te laat komen”, terwijl ik naar Kim had moeten luisteren “Waar is de bus? Waarom is de bus er nog niet? We moeten iets doen”. Nouja uiteindelijk vonden we een andere walvissen spot boot en we hadden het niet beter kunnen treffen: we zagen echt kei veel walvissen tot het punt waarop ik zelfs verwend werd en dacht jaja leuk weer een walvis. En zelfs selfies heb met walvissen. Daarna kwamen de dolfijnen, die echt super cute waren. Blijkbaar zijn dolfijnen heel speels en vinden ze het leuk om naast de boot op te zwemmen en zo boven het water uit te springen. Ik dacht altijd dat alleen die geëlektrocuteerde dolfijnen in zo’n park van dat soort kunstjes deden maar dat is dus niet zo. Er ligt hier trouwens ook een soort orka park dat we bewust vermijden omdat ik ooit een filmpje heb gezien van een orka die serieus zelfmoord probeerde te plegen door zichzelf op de kant van het zwembad te leggen en niet meer terug het water in wilde. Gewoon van pure ellende in zo’n orka park. Dat zou dus hetzelfde zijn alswanneer jeals mens van pure ellende besluit niet meer in te ademen. Dus ik ben blij dat we gewoon vrij zwemmende visjes gespot hebben. Zelfs nog even gesnorkeld toen de boot een stopje maakte. Wat echt super tof was, ookal vroeg iedereen aan ons of we dat ‘echt wel gingen doen’, wat ik best een rare vraag vond. Het was wel een beetje koud, en de enige oplossing was er maar gewoon vol in te springen, maar eenmaal in het water was het wel heel cool. Letterlijk. Maar wat was dat een topdag, 5 uur op de boot, onbeperkt sangria, een mooie ondergaande zon en genoeg natuur en vissen om te spotten.

Oeh, Kim komt terug en zegt dat ze een mooi strandje gespot heeft waar we heen moeten. To be continued..

Brasil

Het blijft een lastig verhaal; in Brazilie zijn en achter de laptop kruipen om een verhaal te schrijven en te proberen de afgelopen 3 weken samen te vatten. Het lijkt alsof ik hier al maanden ben. Ik heb nu al een paar keer op de kalender gekeken en ja het is echt 3 weken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel onderschat heb hoe pittig het is om iedere dag Portugese les te hebben. Het is heel intensief en alles behalve makkelijk. Ik durf geen les te missen want in één ochtend wordt het halve grammatica boek doorgewerkt. En iedere dag om 7.30 op, dat doe ik in Nederland niet eens. Dit tijdstip staat in Nederland bekend als 'midden in de nacht' en zo niet dan hoort er op z'n minst een mooie zonsopkomst bij. Maar niets van dat. Als ik om 8 uur de deur uit ga en langzaam langs het prachtigeCopacabana strand richting het Ipanema strand (waarmijn school is) slenter, zijn er daaral veel mensen actief aan het trainen, yoga-en, joggen, fietsen en noem maar op.Het mysterie waarom Brazilianen zo'n goed figuur hebben terwijl ze iedere dag taart eten, is bij deze opgelost.

Brazilie.. Anderhalf jaar geleden zette ik voor het eerst een voet op Braziliaanse grond, in het noorden van dit prachtige land. Stukje bij beetje reisde ik verder, om via een aantal andere plaatsen uiteindelijk te belanden in Rio de Janeiro. De stad waar ik de eerste dag op m'n blote voeten door de regenplassen rende, waar ik nachtenlang feestend doorbracht in zwoele sambaclubs en voor het eerst een poging deed tot samba dansen, waar ik uitstekende caipirinha's leerde maken, waar ik tussen miljoenen in wit geklede mensen het jaar 2010 ben begonnen en waar ik een aantal inmiddels goede vrienden heb ontmoet. De stad waar ik eigenlijk helemaal niet weg wilde en waardoor ik maar één ding wilde zo gauw ik em verliet: terug gaan.

Rio staat bekend als ongestructureerd en chaotisch, en dan is het zeker ook, maar ik vind weinig plaatsen zo logisch als hier. Ik voel me thuis in deze stad; er wordt hier veel gelachen, gedanst en gefeest, er is de hele dag overal muziek. Het is een stad vol temperamentvolle levensgenieters. Doe maar niet gewoon, want je doet nooit gek genoeg en laat je vooral wel kennen. Ik begrijp de mensen heel goedhier.Daarnaast word je gedwongen methet zeer trage tempo van de stad mee te gaan enje over te geven aan het feit dat je daar druk om maken gewoon totaalzinloos is en dat was nou net even precies wat ik nodig had.

Ik vertrok op 7-7 vanuit Amsterdam naar Frankfurt, om daar over te stappen op een vlucht naar Sao Paulo. De eerste vlucht met Lufthansa ging sehr gut en was precies op tijd, wie immer met de Duitsers, dacht ik toen nog. Ik moest 6 uur wachten op het vliegveld in Frankfurt, maar hier kon ik dan gelukkig de marathon van Frankfurt lopen. Of zoals ze dat hier noemen: naar het restaurant lopen. Het was daar zo groot dat als ik dan eindelijk wist welke richting ik op moest, dit zo lang lopen was dat ik na een tijdje alweer vergeet welke richting ik ook alweer op aan het gaan was. Ik werd er een beetje duizelig van. Ik heb 3 paspoortcontroles gehad voor ik eindelijk bij een restaurant terecht kwam. Toen weer op zoek naar gate C, want ik wilde daar alvast gaan zitten en een boekje lezen en niet meer opstaan. Maar dat kon niet, want halverwege (en halverwege is daar ver, héél ver) hing er een lint. Er was een verdacht pakketje gesignaleerd. Maar daar wist die Deutsche Polizei wel raad mee. Kwam een enorme, brede booskijkende hond met dito man aanlopen en die zagen er inderdaad uit alsof ze wel even met dat bommetje gingen afrekenen. Voor het lint stonden een stuk of 50 Chinezen die nu niet naar hun gate konden voor de vlucht naar China. En daar hielden deze Chinezen niet van dat hun schema nu in de war werd gegooid en ze nu niet meer wisten wat ze moesten doen. Het was één en al gekwetter en gekwater. Drie kilometer terugwandelen leek ineens een rustgevende activiteit.

Ik kwam aan in Sao Paulo, doodmoe van de tweede vliegreis, die niet soepeltjes verliep. Toen iedereen instapte gingen er in de rij voor mij twee priesters zitten en ik dacht nog mooi wij gaan dus sowieso niet neerstorten. Maar wel eerst een uur vertraging doordat er een technisch mankement was en toen een uur omdat de monteur van de trap was gevallen. Ik heb dit in zowel Engels als Duits verstaan dus wat er precies was weet ik niet maar dat was gewoon een raar smoesje, waar ik eigenlijk niet vrolijk van werd want dan denk ik oke dus wat is er echt? Toch niet immer an Zeit, die Deutschers. Het was ook niet zo fijn aangezien de airco en het licht het ook twee uur lang niet deden en er een behoorlijk pittig Braziliaans babytje achter in het vliegtuig twee uur lang krijsend liet weten wat ie daarvan vond. Het viel me op dat na twee uur luisteren naar dat gekrijs, je op een gegeven moment toch echt vanzelf in slaap valt. Er komt een soort ritme in het geschreeuw, Braziliaanse babytjes hebben dat denk ik.

Maar dan zit je in je hostel in Sao Paulo ineens naast de barman uit Praag, die begint te vertellen over zijn vreselijke break-up met zijn Braziliaanse ex-vriendje en na een tijdje zegt ie: hey wil je niet mee uit naar een homo-feestje vanavond. Jaa, dat wou ik wel. Sao Paulo is de gaystad van Brazilie en volgens sommigen zelfs van Zuid-Amerika, dus dat moest ik een keer meemaken. Echt, wat was dat leuk! Leuk is niet eens het goede woord. Het was over the top, met een supersfeertje, overal half naakte zoenende jongens om je heen en wat veren en glitters hier en daar en de muziek was gewoon geweldig. 'I'm coming out' met een samba beat eronder, gevolgd door 'like a virgin' met een nog dikkere samba beat eronder. En de hele zaal ging los. Echt fantastisch. Feesten stoppen daar niet, zoals hier rond een bepaalde tijd ofzo. Althans ik heb de deadline niet gehaald en geen bezems gezien dit keer en de zon was er toch alweer bijna uit toen ik thuiskwam. Zo zie ik het graag.

Veel slapen kon niet, want om 13.00uur had ik alweer met mijn lieve vrienden uit Sao Paulo, Bruno en Ana, afgesproken. Ze gingen me de stad laten zien en namen me o.a. mee naar een enorme fruitmarkt in een soort oud kerkgebouw. Fruit hier is niet zoals thuis, maar in allerlei vormen en kleuren en veel fruitsoorten die ik nog nooit gezien had. Maar dat kon echt niet hoor, de buitenlander heeft dat nog nooit gehad. Nou dan moet je dit proeven, en dit. Wat ken je dit ook niet? Dan moet je dat ook proeven. Later liepen we langs een kraampje waar ze van die enorme aardbeien door de chocolade fontein halen en even laten drogen en dat is zo lekker. Ik snap niet waarom we dat niet in Nederland hebben. Sowieso een goede manier om kinderen vitamines te laten eten. Mam heeft me nog een grote pot vitaminepillen meegegeven, maar ik kom niks tekort hier.

Na Sao Paulo nam ik de bus naar Paraty, waar ik lekker kon bijkomen in een hostel op het strand. Daar zit je dan sochtends op zeer mooi strand lekker te ontbijten, wat een leven. Om vervolgens weer een wandelingetje te maken naar één of ander afgelegen strandje verderop, ik kan dat niet beschrijven hoe mooi het daar was, maar ik heb het benoemd tot een van mijn nieuwe favoriete plekjes. Ik kwam er ook nog achter dat ik toch alles van school gehaald had, waarvan ik bijna zeker wist dat het niet kon, door een zeer moeilijk economie tentamen op het eind. Maar ik ben dus gewoon over, dus dat heb ik daar nog even gevierd.

Nou na Paraty kwam Ilha Grande, waarvan ik zou zeggen google het even, het is een klein paradijsje. Ik vond ook wel dat ik een soort mini-vakantie moest inlassen voor de lessen begonnen en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Het lastigste is; ik ben in Rio, de stad waar ik zo van hou en er is altijd wel iets te doen. Ik zit in een hostel met mensen die altijd wel iets leuks willen doen. Maar mijn alarm gaat om 7.30. Mijn klas bestaat uit 8 personen; ik, een Koreaans meisje dat in Rotterdam woont, een Noorse jongen die een Braziliaanse vriendin heeft, een typische typische Amerikaan die heel trots is dat hij in Irak mensen moet neerschieten (toen we het nieuws over Noorwegen zagen, wat direct via sms binnenkwam via de Noorse jongen, zei die: 'Must be moslim terrorists. They are everywhere. They could be here right now.', terwijl hij de klas rond keek, en ik heb zo luid als mogelijk met mn ogen gerold en nog harder geroepen de volgende dag: zie je wel zie je wel zie je wel. En verder nog 4 meisjes die hier zijn vanwege hun Braziliaanse vriendje, een beetje á la Grenzeloos verliefd. Het is heel gezellig dat wel.

Laatst ben ik voor het eerst naar een favela (sloppenwijk) geweest, rondwandelen. Dat was echt heel gaaf en helemaal niet zoals mensen steeds roepen. Ik ben er ook wel echt klaar mee die bang-makerij de hele tijd. Ik zag in de favela mensen die net zo zijn als iedereen, een moeder die haar babytje toestopt, een opa die zijn kleinkinderen voor de gek houdt, kinderen die verstoppertje spelen, buren die gezellig samen op de stoep zitten en overal kleine voetbalshirtjes aan de wasdraad. Het uitzicht vanaf daar was fantastisch. Dit was natuurlijk niet een van de gevaarlijkste favela's, dat denk ik niet tenminste. Wat ze echt gevaarlijk maakt, is het feit dat je overal electriciteitskabels ziet liggen en de constructie van de huizen echt belabberd is, er wordt maar wat de hoogte in gewerkt en ze zitten al tegen een berg aan, wat er niet bepaald veilig uitziet.

Ik heb weer eens geluk. Toen ik vanmorgen naar het werk liep langs het strand, dacht ik: oh als ik nou toch eens één keer kon uitslapen, dat zou al zoveel schelen. Toen ik aankwam op school, zei de lerares: jongens helaas kan de les morgen niet doorgaan, ik moet naar de dokter.. Uitslapen dus! Ik ga morgenmiddag met school naar de favela die een tijd geleden veel in het nieuws is geweest, toen ie is overgenomen door de politie. Maar er mag vanavond gefeest worden, want het is eindelijk eens geen ‘school-night'.

Het is weer een heel verhaal geworden. Ik hoop dat daar in Nederland alles goed gaat!

Cambodja/Vietnam/Hong Kong

Het is tijd voor het allerlaatste verslag vanuit Azie! Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik heb een beetje weinig geschreven de laatste tijd, maar dat komt doordat het steeds moeilijker wordt en ik het ook een beetje druk had. Het leven hier is net een achtbaan. Je maakt zoveel mee en het gaat zo snel allemaal en het is soms ook zo intensief. Maar ik ben expert in het levensgenieten geworden dit jaar en het zal zeker niet meevallen weer terug te gaan naar een leven van werken en studeren.
Ik ging na Maleisie naar Bangkok. Ik had er echt al naar uitgekeken om hier weer heen te gaan. Toen ik ooit voor het eerst in deze chaotische stad was, de allereerste dag van mijn allereerste reis, dacht ik dat ik gek werd. Maar zoals vele reizigers met me eens zullen zijn; je gaat een beetje van deze stad houden. Het is een gekke stad zonder grenzen. In Bangkok heb ik Nederland-Brazilie gekeken, samen met nog een paar Nederlanders en een stel trouw Nederland supportende Australiers (zehadden het ook eens moeten wagen om dit niet te doen). Er was een groot scherm opgezet midden op Khao San Road, de backpackers straat van Bangkok. Ik heb aardig wat wedstrijden gezien, maar nog nooit zo fanatiek vooraan staan springen, wat een geweldige wedstrijd en een super sfeer. In de rust waren de Brazilianen nog bloedfanatiek met ieder oranje shirt uitlachen, na de wedstrijd heb ik geen Braziliaan meer gezien. Allemaal weg. Toen was het alleen nog maar een groot superfeest. Ik heb me beeldig gedragen, al zeg ik het zelf, maar toen Duitsland van Argentinie won, en ik in een slaapzaal met alleen meiden sliep, begon eerst het meisje naast me in dr slaap over te geven, daarna die in het bed boven me en toen ineens kwam het overal vandaan. Meiden slaapzalen zijn echt het ergst. Ik dacht wel als Duitsland de finale haalt (niet gebeurd, pfiew), dan neem ik mijn eigen kamer!
Nou na Bangkok was het tijd voor Cambodja. Ik had echt een totaal ander beeld van Cambodja en van Vietnam. Ik had het allemaal veel primitiever verwacht. Maar het was zo mooi en zo ontzettend makkelijk om er door heen te reizen. En oh wat was het er gezellig. Eris echt een toeristen pad dat iedereen volgt en je komt vaak dezelfde mensen op dezelfde plekken tegen. Ik begon de reis in Seam Reap, waar jehetAngkorWat tempel complex hebt. Ik zat in een heel gezellig hostel waar ik al gauw een paar leuke vriendinnetjes had gevonden, waarmee ik naast de Angkor Wat tempels, ook de Angkor What bar en de Temple Bar bezocht. Ik ben vanwege de gezelligheid 10 dagen gebleven in Siem Reap en om een beetje het niveau daar te beschrijven: heb niet een keer in mn bed gelegen voor de zon opkwam. (Maar de zon komt wel heel vroeg op.) Hier heb ik ook Nederland - Spanje gekeken. Wat echt super was (tot de 116e minuut). Ik denk dat we met zo'n 200 Nederlanders en misschien 30 Spanjaarden op de straat zaten, naar twee grote schermen te kijken. Ging er ook nog iemand Andre Hazes en Guus Meeuwis liedjes opzetten, nou ik vond het geweldig, was weer eventjes thuis! Ze hadden nog net geen patatje oorlog dan was het compleet geweest. Nou ik hoef niet uit te leggen hoe het sfeertje na de wedstrijd was.
Maar goed, toen we op een gegeven moment een beetje te bekend werden in het stadje, besloten een Australisch meisje waar ik mee was daar en ik dat het tijd werd om naar een andere plek te gaan. We besloten naar de zee te gaan, want we wilden wel even rust. We gingen naar Sihanoukville, waar je een mooi strand hebt, waar ik helaas weinig van gezien heb, want iedere dag dat ik daar was regende het. Er was een kroeg in het stadje met een zwembad, en die bleef de hele nacht open. Dus na het feesten eindigde je altijd daar. Meestal tot de zware onweer kwam en je toch echt het warme water uit moest als je niet door de bliksem geraakt wilde worden. Heel leuk dat zwembad, beetje minder dat iedereen met een besmettelijk ontstoken oog rondliep daarna, waardoor ik zelf ook een dagje met kleine oogjes naar een klein medicijnen vrouwtje ben gekropen met de mededeling 'help ik kan mn ogen niet meer open'. Was gelukkig wel snel weer over, ik heb veel erger gezien. Toen de regen het toch echt niet opgaf in Sihanoukville, gaf ik het maar op en besloot ik naar Phnom Penh te gaan, de hoofdstad van Cambodja. Hier heb ik de Killing Fields en de S21 gevangenis bezocht en geleerd wat een verschrikkelijke geschiedenis dit land heeft. Er worden je geen details bespaard en ik ben er wel even stil van geweest wat ik daar allemaal zag. Hetzelfde geldt voor het WarMuseum later in Saigon. Het is gek, ik heb de hele Vietnam oorlog moeten leren voor mn eindexamen op school, maar als je daar zo staat in zo'n museum, realiseer je je ineens echt wat die woorden in je boek eigenlijk in het echt allemaal betekenden. Ik was er echt niet vrolijk van en sommige dingen spoken nog steeds door mn hoofd. Heb het na een paar dagen en een skype gesprek naar huis gelukkig wel van me af kunnen zetten, want er moest weer worden doorgereisd. Toen ik vanuit Phnom Penh de bus geboekt had naar Saigon, de eerste stad in Vietnam, was ik chagrijnig. Ik wilde niet weg, ik had zo'n mooie tijd gehad in Cambodja, Vietnam kon toch nooit net zo goed worden? Oh had ik het even mis. Het werd nog beter. Wat heeft dat land een indruk op me gemaakt zeg. De mensen, de prachtige stranden, het landschap, de vreemde gebruiken, aparte luchtjes, de heerlijke sfeer en de chaos. Ik ben er echt van gaan houden. Ik liep het hostel uit op weg naar mn bus en had me voorbereid op even een rustig dagje voor mezelf. Maar ik was de deur nog niet uit en kwam een vrolijke Engelse jongen met een grote zonnebril tegen die zei: 'Hey ga je ook naar Saigon?'. Daar gingen we weer. Hij bleek net als ik een hele wereldreis achter de rug te hebben enop dezelfde momenten op dezelfde plekken te zijn geweest. We hadden dus veel tebespreken en ookal was ik niet echt in de stemming (hij zei later ook; ik heb wel echt mn best moeten doen om met je te praten), het was eigenlijk heel gezellig. Het duurde niet lang tot we doorhadden dat we echt een zelfde soort instellingqua reizen hadden en heel erg hetzelfde gevoel voor humor. Ik heb uiteindelijk heel Vietnam met hem doorgereisd en een super tijd gehad.
Na Saigon ging ik naar Dalat, een plaatsje dat wat hoger in de bergen ligt en waar het dan ook lekker koel is. Hier was het nog lekker om rond te fietsen, ookal was het door de bergen zelfs voor de meest getrainde Nederlander soms toch best wel pittig. Maar de omgeving was mooi en hier kon ik precies datgene doen wat ik eventjes nodig had: bijkomen.
Na Dalat was het tijd voor Nha Trang, een leuk plaatsje met een mooi strand. Hier ben ik uiteindelijk maar twee dagen gebleven, want er was nog zoveel meer te doen! Samen met Mike (Engeland) en Nienke (Nederlands meisje dat ik eerder in Cambodja had ontmoet) nam ik de bus naar Hoi An. Dit is absoluut zonder twijfel een van mijn favoriete plekken in Zuid Oost Azie. Wat een paradijsje. In Hoi An hebben de meesten maar 1 doel: kleren laten maken. De straten zitten vol kledingwinkels waar je alles wat je maar wil kunt laten maken. Ik heb hier een broekje laten maken, want er was er een van mij halverwege de reis gesneuveld, en een heel mooi rood zijden jurkje. 2 dingen maar, dat vond ik nog netjes. Het was ook soms niet leuk om steeds naar de pasmomenten te moeten, want er was een prachtig mooi strand dat bezocht moest worden. Hier kon je voor 40 cent een fiets huren voor een dag en dan kocht je nog voor 40 cent een stokbroodje met kaas en rauwkost onderweg. Na zo'n 20 minuten fietsen was je op het strand, dat echt prachtig was. Het strand zat vol Vietnamese families die er hun vakantie doorbrachten, 's avonds kwamen er mensen tevoorschijn met kookgerei om eten voor iedereen te maken. Ze legden dan kleedjes met kaarsjes erbij neer, wat er heel mooi uitzag. De zonsondergang was ook prachtig en meestal het goede moment om de frisbee te voorschijn te toveren. Vaak als we dan met zn tweetjes begonnen, eindigden we met een grote groep Vietnamezen die mee wilden doen. Ook in het water werd er veel gespeeld en met ballen gegooid en als je na een pittig potje frisbee even een duik ging nemen in de zee, stond je al gauw mee te doen met een ander balspel. Dan gaat de zon onder en is het tijd voor even wat drankjes in het stadje, om vervolgens naar de ene plek te gaan die nog open is snachts: een strandtent, met zwembad en recht aan de zee. Hier blijf je dan weer om te dansen tot de zon op komt, om vervolgens lekker in het heldere water 's ochtends te gaan zwemmen. Het leven was zwaar hier, heel zwaar. Ik wilde echt niet weg.
Maar het was tijd om door te gaan. Na een stopje in Hue voor een paar nachten, met erg gevaarlijke motorgangsters, gingen we door met de nachtbus naar Hanoi. De nachtbussen hier zijn heerlijk; je hebt je eigen bed, het is donker en er is geen afleiding van leuke dingen die je kon doen. Ik heb echt als een roosje geslapen en kwam fris en fruitig aan in Hanoi. Samen met Mike boekte ik hier meteen een tour naar Halong Bay. We werden de volgende dag opgehaald en naar een boot gebracht die de baai in ging en het uitzicht was prachtig. Eerst nog een prachtige grot bekeken, toen lekker gekayakt, en aangezien Mike het zware peddel werk deed en ik de navigatie zijn we ook maar 4 keer tegen een rots aan gebotst. Toen stond de boot stil en kregen we al gauw door dat we van het dak af het water in mochten springen. Echt heerlijk, maar niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees, want het was hoog. De volgende dag naar Catba eiland, waar je echt net een Jurassic Park film binnen wandelt, super mooi! Hier gingen we een trekking maken naar de top van de berg. En op die top kon je nog een enorme roestige oude toren beklimmen, om het uitzicht nog spectaculairder te maken. (niks gevaarlijk aan.. maar er stond toch een bordje bij dat ie maar 5 mensen aankon. Nou ik ging snel naar boven en weer terug). Nou had ik toevallig even mijn trekking-schoenen even niet bij en dacht nou ik ga lekker op mn slippers. Maar het had geregend en dat ging dus niet. Uiteindelijk heb ik de hele weg op mn blote voeten naar boven geklauterd. De gids en de mannen waren er alvandoor, wanthet leek ze wel leuk om naar boven te rennen (niet goed wijs dacht ik). Ik liep vooraan de rest van de groep en bepaalde dus de weg en dat is natuurlijk al nooit zo'n goed idee, zo bleek ook weer. Ja volgens mij moeten we rechts hier. Tot we ineens op een richeltje van nog geen meter langs een berg schuifelden en over takken klauterden en ik dacht al hm volgens mij klopt er iets niet. Toen riep de gids ons terug; jongens verkeerde afslag. Ik had die mensen ook gewoon moeten waarschuwen dat als ik zeker weet dat het rechts is, het bijna altijd links is. Na het klimmen zat ik zo onder de modder dat de gids me steeds 'monkey' noemde, hij me niet de bus in wilde laten als ik me niet gauw ging afspoelenen ik ben op de weg naar beneden door iedere Vietnamees aangestaard en ze lachen je ook gewoon heel hard uit waar je bij staat. Het zag er ook niet uit maar ik heb echt heel erg gelachen. Op het eiland zelf was eigenlijk niet heel veel te doen, maar alle boten kwamen hier samen in dezelfde kroeg in het centrum en dat was dan wel weer erg gezellig.
Na nog een paar gezellige dagen in Hanoi, met vreselijke visumtaferelen bij de Chinese ambassade, een opgebaarde Ho Chi Minh in het mausuleum en een gezellige bierhoek waar je voor omgerekend 16 cent een biertje kon kopen, was het tijd om afscheid te nemen en naar Hong Kong te gaan. Hong Kong is heel erg druk, maar het is wel een mooie stad om eens gezien te hebben. Heb als een ubertoerist de stad bezocht, marktjes afgestruind, de goudvissen markt en de vogeltjesmarkt, gerelaxed in het park, uitzicht van de stad bekeken, de lichtshowen naar een Chinese waarzegster geweest, die zegt dat ik niet voor mn 30ste moet gaan trouwen, want dan word ik ongelukkig. Ohja en ik heb goede handpalmen om veel geld te verdienen, maar goede vingers om het geld uit te geven.. Wist ik eigenlijk al.
Morgen is het dan tijd om het vliegtuig naar huis te pakken. Ik kan niet geloven dat het er weer op zit, de tijd is voorbij gevlogen. Ik mag over een paar weken aan mn nieuwe studie bestuurskunde gaan beginnen en ondertussen blijf ik mn volgende reis alweer voorbereiden..
Ohja mn camera heeft het ergens tussen Cambodja en Vietnam opgegeven.. dus ik kan jammer genoeg geen foto's laten zien.

Dankjewel voor het meelezen allemaal!

Monkey Attack!

Na een tussenstopje in Nederland was het weer tijd om te gaan reizen. Dit keer was het begin net even iets anders: samen met mam ging ik de eerste paar weken naar Thailand. We hebben echt een heerlijke tijd gehad in het zuiden van Thailand, waar de mooie eilanden zijn. Eerst naar een superluxe resort op Koh Samui, waar we even konden bijkomen van de heenreis. Daarna naar Koh Phangan, met het idee om er maar 2 nachten te blijven, maar dat werden er toch even wat meer. Koh Phangan is prachtig en iedere dag wakker worden in een bungalow midden op het strand is echt genieten. Daarna nog naar Phuket, waar we een mooie boottocht maakten langs 'James Bond-eiland'. Het was echt een super vakantie.
Ik was al wat aan het twijfelen waar ik hierna naartoe zou gaan, maar ik besloot vanuit Thailand naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie, te gaan en dit gedeelte van Maleisie door te reizen. En oh wat ben ik blij met die beslissing. Het is hier zo mooi! Ik had van tevoren niet echt een beeld bij dit land, behalve dat ik bang was dat ik iedere dag lange mouwen aanmoest omdat het een islamitisch land is. Maar dat het zo'n fantastisch mooi land is, dat had ik niet gedacht.
Ik begon de reis in Kuala Lumpur, en besloot het meest backpacker-achtige hostel te nemen dat ik kon vinden. Ik kwam op een vrouwen-slaapzaal terecht, met bijna allemaal meiden die ook alleen reisden. Onder andere ook een heel gezellig Nederlands meisje, waar ik later in Melaka weer mee afsprak. Op het dak van het hostel was de bar, waar ze ook alle wedstrijden uitzonden. De eerste avond besloot ik, moe van de reis, maar nog geen zin om te slapen, even naar die bar te gaan. Om een drankje te doen, eentje maar. Nou was het daar toevallig super gezellig en was ook nog toevallig het bier op en hadden ze alleen rum-cola dus het werd alleen maar gezelliger. Alleen viel ik bijna om en ging de bar dicht op een gegeven moment. Het was midden in de nacht, en ik zou nog gaan skypen, dus ik ging een internetcafe zoeken. De straalbezopen Engelse jongen naast me wilde ook naar het internetcafe en liet me dan meteen wel zien waar die was. En we waren er bijna.. tot er een groepje jongens aan de overkant naar ons riep: 'Hey, kom erbij zitten! Hierheen! Gratis wodka!' Nou die man had het woord wodka nog niet gezegd of de Engelse jongen was al overgestoken. Dus hup, ik erachteraan. En het was me toch een gezellige avond uiteindelijk. We zaten daar met een stel Maleisiers en nog een Nederlander, op plastic stoeltjes naast de straat en het was een superavond. Alleen geen superochtend de volgende dag. Maar ik heb toch nog een beetje de stad bekeken, lekker op straat gegeten bij de kraampjes in Chinatown, beetje gewinkeld en veel voetbalwedstrijden gezien op het dak.
Daarna was het tijd voor Melaka, een rustig stadje ten zuiden van KL. Hier zie je nog veel terug van de koloniale tijd. Er staat zelfs nog een gebouw dat het Stadhuys heet, uit de tijd dat de Nederlanders hier zaten. De eerste avond was er niet veel te beleven, dus ik zat uiteindelijk met een paar Maleisiers die er werkten boven op het dak de hele avond over vanalles te praten. Het ging natuurlijk al snel over de politiek en de wetgeving in zowel Maleisie en Nederland en ik heb weer vanalles bijgeleerd. Ze hebben twee wetgevingen, de islamitische en de Engelse. Dat betekent dat als je iets zou stelen, je hand er niet afgehakt wordt, maar als je met de lokale bevolking wil trouwen, dan moet je wel moslim worden. En korte broekjes voor vrouwen doen ze niet zo moeilijk over, maar homo's worden iets minder gewaardeerd.
Toch moet ik daar wel iets over zeggen, als meisje in een islamitisch land. Soms snap ik er helemaal niks van. Inderdaad die kleding, dat maakt niet zoveel uit. Jonge meiden uit Maleisie zelf zie ik soms met kortere broekjes lopen dan ikzelf. Maar zoals laatst, toen ik bij de kassa stond te wachten en er een man aankomt, die me zo aankijkt van 'mag ik even langs'. Ik ging automatisch een stapje opzij, en vervolgens gaat hij voor me staan. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Als dit Nederland was, had ik wel even gezegd van ja uh ik sta hier niet op de bus te wachten. Maar hier tja.. in deze wereld ben ik natuurlijk toch maar een simpel vrouwtje, in de grote mannen wereld zo ver weg van het aanrecht, waarom zou ik uberhaupt mogen denken dat ik eerder aan de beurt ben als ik hier eerder stond. Dat zal die wel gedacht hebben. Ik vind het moeilijk om dan mijn mond te houden, maar ik doe het toch. Je wordt hier ook heel erg bekeken en toen laatst een man in de trein me van top tot teen bekeek en vervolgens afkeurend 'ts ts ts' deed, snapte ik er ook weinig van.
Maar goed. De tweede avond in Melaka was het tijd voor Nederland-Denemarken en bij een van de weinige kroegen waar ze de wedstrijd uitzonden, zat het al snel vol met Nederlanders. Er wordt echt geen wedstrijd gemist hier in Maleisie.
Vanuit Melaka vertrok ik naar Pulau Tioman, een eiland in het zuid-oosten. Het is echt een heerlijke plek om even te blijven. Als je vanuit de zee het eiland op zou lopen, kom je eerst op een vrij smalle strook strand, met hier en daar een strandhutje, dan een paadje dat over de breedte van het eiland loopt, dan de bungalows en een paar passen later zit je eigenlijk al in de jungle. Het eiland is redelijk toeristisch, maar nog niet te veel. Ik kwam op weg naar dit eiland nog een jongen uit Nederland en later in het hostel een jongen uit Spanje tegen, die ongeveer dezelfde reisroute gepland bleken te hebben, wat dus wel gezellig is. Het hostel waar ik sliep, een slaapzaal voor 4 personen, lag een beetje op een heuvel en omringd door de jungle. Toen ik op een regenachtige dag even op de veranda zat, kwam er ineens een stuk of 20 apen langs, die in de struiken en bomen ernaast aan het spelen en eten waren. Dan heb je ook nog van die enorme hagedis achtige beesten die onder je hutje door wandelen, het is echt mooi om te zien allemaal. De volgende dag ging ik samen met Peter, de Nederlandse jongen door de jungle heen lopen naar een ander strandje, genaamd Monkeky beach. We hadden nog geen aap gezien, dus we dachten nou het zal wel. Peter zei dat ie even ging snorkelen en ik zou dan even op zn tas letten. En ja hoor, hij is nog geen halve minuut onder water en dan komt er ineens een aap uit het bos lopen! De 3 andere toeristen die op dat strand waren, maakten snel een foto van em en verdwenen toen met een taxi bootje. Zat ik daar op het strand met een aap! Hij zat maar wat om me heen te circelen en had wel interesse in die tas die ik inmiddels maar heel stevig vast hield. Oh haha ik maar rondjes lopen om de handdoek van oh wat moet ik nou doen, ga alsjeblieft weg aapje. Nou uiteindelijk ging ie weg, pfff. Later in de jungle op de terugweg bezorgde er nog eentje me een hardverzakking door vanuit het niets ineens kei hard in de struik naast me te springen. Volgens mij deed ie dat expres. Toen kwam zn halve familie ook nog langs en ze keken eigenlijk net zo aapachtig naar ons dan wij naar hen.
Na Tioman vertrok ik met Iwan (Spanje) en Peter (Nederland) naar Taman Negara, waar je lekker door de jungle kon wandelen. Daar sliep je in een klein dorpje tegenover het regenwoud, en ja hoor, daar konden we gelukkig weer Nederland kijken. De volgende dag de jungle in en savonds vertrokken we dan naar de Perhentians (eilanden). Oh oh oh wat is het hier mooooi. Ik heb een verslagje gemaakt van de reis, om eens een idee te geven hoe zo'n reis eruit ziet.

Een pittig dagje uit het leven van een backpacker:

7.00: wekker gaat, nog even omdraaien, ookal betekent dit dat je een halve aardbeving veroorzaakt voor de Duitser die in het stapelbed op het onderste bed ligt.
7.10: wekker gaat weer, snel uitzetten anders wordt iedereen wakker.
7.20: oke opstaan! Snel nog even douchen, want we hebben toch om 8 uur bij de receptie afgesproken?
7.22: Oh er is geen water vandaag? Hm oke nouja ik ga toch zo de jungle in. Dan maar meteen mn tas inpakken.
7.55: Iedereen verzameld, oke eerst even ontbijten, welke routes zullen we dan gaan lopen?
9.30: Op naar de jungle!
12.00: Pfff, die berg was toch maar een paar honderd meter klimmen?
14.00: Wauw het is wel mooi hier zeg!
16.00: Pfoe het is maar goed dat het fototoestel geen stank vastlegt. Uitgeput. Maar even wat eten, dan douchen, want de bus vertrekt om 19.00.
19.30: Jaaah de bus kwam toch wel vandaag.
21.30: Oke nu op zoek naar een treinstation, voor de trein die we straks om 00.30 moeten halen.
00.15: Yes het treinstation gaat open!
00.20: Oh de trein gaat om 2.12? Oh en er zijn geen kaartjes meer? Ohhh maar we kunnen wel gewoon mee, alleen niet zitten. Hmm.. wat zullen we doen. Volgende trein is morgen om 12.35 en komt om 21.00 uur aan.. ja dan redden we de boot naar het eiland niet, zijn we twee dagen kwijt. Maar pfff geen zitplek hebben..
00.30: Oke even doorbijten dan maar en toch straks nog de trein pakken.
2.12: Oh de trein komt 45 minuten later? Pff ben wel moe zeg.
2.30: oeh even Brazilie - Ivoorkust kijken
3.30: jaa daar is de trein!
3.40: aan de thee, op een stoel. Eigenlijk valt het best wel mee. Ik leg gewoon heeel even mijn hoofd tegen mn tas, kga niet in slaap vallen hoor.
3.50: Zzzzzz
8.00: Opstaan, het restaurantje gaat dicht!
10.30: Yes we zijn er! Maar waar zijn we? Ohja we moeten naar de vertrekplaats van de ferry, oh die taxi man wil ons wel brengen? Hoeveel? Neee geen 40. Wat 30? Oke 30.
11.30: Ja we willen graag een kaartje voor de ferry naar de Perhentians. Oke hij gaat om 13 uur? Nog ff volhouden dan..
13.30: Boot gearriveerd. Lekker snel speedbootje.
14.30: Hallo tropisch prachtig eiland.
14.32: Nu alleen nog een slaapplek regelen.
17.00: Pfff alles zit vol, alleen nog een plekje daar maar daar is geen airco, of daar boven op die berg maar daar is het eens stuk duurder.. Hm zullen we anders even op de andere kant van het eiland kijken? Die ene jongen op Tioman zei toch iets over een hostel daar?
18.00: Oehh dit resort ziet er wel super mooi uit, is vast veel te duur. Hm 160 ringgit? We zijn eigenlijk op zoek naar iets goedkopers... Oh een kamer voor 60 ringgit? In dit resort? Jaaaaaaaaaah!

Het heeft wat moeite gekost maar oh oh wat is het hier heerlijk. Ik ga nu snel weer achter de computer weg. Morgen snorkelen, en misschien daarna nog duiken. Het schijnt hier vol schildpadden en niet-bijtende haaien te zitten, dus ik kan niet wachten!

California

Toen was het tijd voor Las Vegas. Mijn eerste trip naar Vegas, zo bleek achteraf. Vegas is zoooo leuk. Een groot pretpark voor volwassenen. Oh wat is daar veel te beleven, 24 uur per dag, iedere dag, het houdt nooit op! Stappen in Vegas is super en als je daar klaar mee bent, kun je altijd nog aan de roulette tafel gaan zitten of even je blackjack skills laten zien. De eerste avond ontmoette ik een Australisch meisje en ik zei tegen haar dat ik even richting de strip (waar alle casino's zijn) wilde en ze zei oh ik ook, nou dan gaan we toch gezellig samen. Ohja, zei ze onderweg, het is trouwens mijn verjaardag om 12 uur. Ik zei ja hallo, feestje dus! Zij mocht beslissen. We gingen eerst een paar drankjes doen in het Bellagio, tot het 12 uur was. Ik bestelde een martini, maar dat heet hier kennelijk anders, dus de barvrouw zei: bedoel je met wodka? Ik zei ja waarom niet, mix het maar met wodka. Maar ohnee het was geen mix, het was een enorm glas met pure wodka. Terwijl ik hard zat te werken aan dat glas wodka, gooide Sarah er nog wat cocktails in. 'Kijk uit voor de auto's links!' zei ze later toen we langs de drukke weg richting een ander casino liepen, terwijl ze 3 keer de bosjes aan de rechterkant inviel. Toen we een tijdje later aan de roulettetafel zaten, deden we eigenlijk maar wat. We wisten niet eens echt hoe het werkte dus nou chipje hier, chipje daar. Maar de chips bleven onze kant op komen. We wisten allebei onze 20 dollar om te toveren in 70 dollar. Wat wij als arme backpackers al genoeg vonden dus we besloten weer te stoppen om door te feesten. De volgende dag ging zij weer weg en kwam ik Bernard uit Nijmegen weer tegen. We onmoetten nog een leuk Duits meisje en een onzettende schat van een Schotse jongen. We gingen feesten in Studio 54 in het MGM Grand en eindigden aan mijn lucky roulette tafel in het Flamingo casino. We hebben samen nog een ontzettende mooie tijd doorgebracht in Vegas. Ik vond het echt fantastisch.
De laatste dag in Vegas had ik een trip naar de Grand Canyon geboekt. In een bus vol met grote brede Amerikanen en hier en daar een dunne Europeaan of Chinees, gingen we op pad. Eerst een stop bij de Hoover dam. Toen waren we toch al 2 uur onderweg en het ontbijt was zeker 1,5 uur geleden dus laten we stoppen voor een snack bij McDonalds (een snack!!). Oke vooruit, dan stoppen we eerst bij de McDonalds en daarna nog even bij de Subway. Vervolgens was het tijd voor de lunch en op de terugweg weer langs de McDonalds. Waarom heeft Amerika een gewichtsprobleem nou ik zou het echt niet weten. Op weg naar de Grand Canyon begon het te sneeuwen en eenmaal daar aangekomen, was het een flinke sneeuwstorm. Het zicht was echt super slecht. Ik maakte evengoed maar een paar foto's en liep een beetje teleurgesteld weg. Toen hoorde ik ineens iemand zeggen oh kijk het wordt beter, dus ik liep terug. De wolken verdwenen en de zon kwam tevoorschijn en toverde langzaam de Grand Canyon tevoorschijn. Het was zo mooi! Echt niet te beschrijven.
Maar dit was niet mijn eerste trip naar Vegas. Want toen ik na Vegas in het hostel in San Francisco aankwam en ik ineens een bekende stem achter me hoorde.. ja hoor, een Australischejongen die ik eerder op die stop in Miami had ontmoet. De volgende dag zat ik achter de computer en hij 2 computers verder en hij zegt ineens: hey, je wil vast niet mee op een roadtrip of wel? Nou eigenlijk... Ik hou echt van die spontane ideeen. Dus de dag erna huurden we een auto om langs de kust richting het zuiden te rijden. Amerika is zo'n goed georganiseerd land he. Zou je denken? Nadat we de Big Sur, prachtige kustweg, afgereden waren, was de weg afgesloten omdat er 6 dagen geleden een steen op de weg was gevallen, en mochten we niet meer door. De kustweg is een lange rechte weg rechtdoor, met nauwelijks zijwegen om ervanaf te komen. En een bordje met 'goh over 3 uur rijden houdt de weg op en moet je 3 uur terugrijden', ho maar! Dus weer helemaal teruggereden om uiteindelijk in Monterey, een klein stukje vanaf San Francisco te eindigen. Nouja, hoort er allemaal bij. De volgende dag naar Santa Barbara gereden, echt een super mooi stadje. Hier hebben we vooral rustig aan gedaan. Lekker vis gegeten en de avond geeindigd in een Irish pub. Hadden we wel verdiend na al dat rijden. Vanaf Santa Barbara gingen we richting Vegas, waar we een lekker luxe hotel geboekt hadden voor 3 nachten. Zo'n grote hotelkamer met zn tweeen is nog goedkoper dan naar het hostel gaan. (15 dollar pp per nacht, terwijl het hostel 16 dollar is.) En heerlijk die luxe! Op weg naar Vegas reden we door een gebied dat Big Bear Lake heet en kwamen we in een prachtig sneeuwlandschap terecht. Sneeuw is best leuk als het maar een dagje duurt. Daarna dus Vegas deel 2 en inmiddels zit ik weer in San Francisco, waar ik gisteren de Canadese jongen waar ik in Brazilie mee optrok, weer tegenkwam. San Francisco is een hele mooie, relaxte stad en ik vind het wel jammer om hier weer weg te gaan, maar het is niet zomaar weg. Ik ga naar Nieuw-Zeeland!! Ik kan het bijna niet geloven. Letterlijk aan de andere kant van de wereld!

Laatste verhaal uit Zuid-Amerika!

Quito, Ecuador

Quito heeft me echt aangenaam verrast. Tis een erg relaxte stad, met leuke winkeltjes, restaurantjes en na het back to basic reizen van de afgelopen tijd, kan ik hier mn hart weer ophalen. Ik kan zelfs weer iets anders eten dan rijst met sla, met ketchup en mayo ernaast, die ik vaak krijg als ik zeg dat ik vegetarier ben. De stad is opgesplitst in de nieuwe stad en de oude stad. In de oude stad kun je lekker rondlopen en oude gebouwen bekijken in de sfeer van het traditionele Quito en in de nieuwe stad vind je de restaurants, winkels, hostels en terrasjes. Toch kom je ook aardig wat vreemde types tegen en ´s avonds ga ik hier niet de straat op. Regelmatig wordt je geroepen met ´psst psst´ en dan staat er een of anderakelig persoon in de hoek, die je stiekem een telefoon laat zien die zo overduidelijk gestolen is. Of je die wil kopen. Als mn Spaans beter was, had ik em wel wat anders verteld. Overigens zie ik ze allerlei gestolen spullen verkopen. Gisteren kwam ik een man tegen die met twee hele mooie kapstokken met goudkleurige knoppen in zn handen rondliep en ze aan iedereen probeerde aan te smeren. Ik vroeg me af uit welk hotel hij die had weten mee te nemen. Viel helemaal niet op.. Maar goed, verder is echt even lekker bijkomen hier, wat ik ook wel nodig had.

Na de jungle ging ik naar een plaats genaamd Copacabana. Het ligt aan Lake Titicaca, een prachtig groot meer op de grens van Bolivia en Peru. Copacabana is een ontzettend toeristisch stadje aan het meer. Het is gewoon een leuke plek om een paar dagen doorheen te wandelen. Vanuit hier neem je de boot naar Isla del Sol, een prachtig eiland, waar je lekker over de paden kunt wandelen en oude inka ruines kunt bekijken. Ik boekte vol frisse moed een ticket naar het eiland en ging samen meteenEngelse meisje dat ik in de bus had ontmoet nog een drankje doen in de kroeg. Oke nog één drankje. Nog ééntje dan. Nou laatste nu hoor. Toen er ineens nogtien Australiers en Engelsen verschenen en iemand ons wees op de caipirinha`s was er geen ontsnappen meer aan. We werden er uiteindelijk uitgebezemd en 3 uur later vertrok de boot naar het eiland. Met frisse tegenzin de boot op. Toen er ook nog een hele blije Boliviaan met zn gitaar aan kwam zetten en zn vriend met een trom dacht ik dat mn hoofd zou ontploffen en ik terug moest gaan. Maar nee ik slaap wel op het eiland, dat komt helemaal goed. Eenmaal op het eiland aangekomen, is me daar toch een enorme trap naar boven. Die je dan met je zware tas en kater moet beklimmen. Een en al gehijg en gepuf in de hete zon. Dat was overigens het moment waarop ik besloot niet de Inca trail te lopen. Maar goed het was een zware dag, maar het eiland was prachtig. Ik heb de hele dag daar rondgelopen, tot ik bij een of ander vreemd offerhuisje met skeletten erin terechtkwam. Je ziet een hoop van deze huisjes in Bolivia en ze zijn echt luguber. Omdraaien dus, maar hoe was ik hier ook alweer terecht gekomen? Het was toch één pad rechtdoor?Maar hetzelfde pad rechtdoor, ging op mysterieuze wijze niet terug naar waar ik was begonnen (dat gebeurt me nou altijd). Nou vraag me niet hoe ik de boot terug heb gevonden, het is een wonder, maar ik was nog op tijd.
In Copacabana hoorde ik al dat het niet zo goed ging bij Machu Picchu. Er was zoveel regen gevallen dat de wegen en het spoor er naartoe waren geblokkeerd, er zaten honderden toeristen vast in het stadje naast Machu Picchu en er waren zelfs al een aantal mensen omgekomen. In Cusco, 70 km verderop, was er niets aan de hand en ik besloot toch daarheen te gaan in de hoop dat ik er misschien toch nog heen kon. Eenmaal in Cusco kreeg ik pas echt door hoe erg de situatie was; Machu Picchu zou zeker nog weken dichtblijven. Maar dat was niet het ergste. De tweede dag dat ik daar was, was er een herdenkingsdienst voor de slachtoffers. Het was niet het type herdenkingsdienst dat wij kennen in Nederland. Er was een grote optocht voor de kerk, met mensen die Jezus op het kruis op hun schouders droegen en anderen droegen dan weer Maria. Er was een soort van treurige muziek en veel verdrietige mensen erom heen. Ik werd er echt stil van. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is om door de regen je hele huis en al je bezittingen te verliezen.
Cusco zelf is prachtig. Het is het hart van de oude Inca beschaving en dat is nog goed te zien aan de ruines die je door de hele stad terugvindt. Je kan bijna de sfeer van vroeger nog voelen in de stad.Cusco heeft ook een groot uitgaansleven.We kwamen tijdens het uitgaan een hoop mensen tegen die terug waren van Machu Picchu en die daar een paar dagen hadden vastgezeten. Ze hadden heel wat meegemaakt en de meesten waren dus wel in voor een feestje. Je staat in een oude Inca stad en daar ben je je ook erg van bewust, maar ondertussen sta je met zn allen op de bar te dansen en zijn er voor vrouwen gratis wodka shots. Ik vond het een vreemde combinatie, maar wel erg gaaf. We weten niet hoe ver de Inca`s hun tijd vooruit waren, dus misschien deden zij wel hetzelfde.
Vanuit Cusco ging ik naar Arequipa, een erg rustig, maar gezellig stadje. Het deed me ontzettend aan Spanje denken. Ik nam de bus samen met een meisje uit Oostenrijk en een jongen uit Duitsland die ik in Cusco had ontmoet. In de bus zaten we allemaal ergens anders, en ik zat naast een 11-jarig jongetje uit Arequipa, die net zijn oma in Cusco had bezocht. Echt, hij was heel schattig en beleefd, maar die jongen praatte me toch veel! Eerst kreeg ik in het Spaans alles te horen over zijn bezoek aan oma. Toen een uitgebreid verhaal over wat ik allemaal kon doen en zien in Arequipa. Er was geen stoppen aan. En ik kan het Spaans een beetje verstaan, maar ook lang niet alles. Dus ik probeerde eerst mn mp3 speler te pakken, onder het mom van *hint* ik ga nu muziek luisteren. Wilde hij ook muziek luisteren. Vond ie zo grappig klinken, dat Engels. Toen pakte ik mn boek en vroeg hij of ik hem eruit wilde voorlezen. Was Nederlands, maar dat vond ie niet zo erg. Sterker nog, hij vond het fantastisch. Zat ik daar ´s avonds laat in een bus terwijl iedereen sliep een Spaans kind voor te lezen. Toen kreeg ik ook nog uitgebreid uitgelegd hoe Harry Potter, zijn favoriete boek, van begin tot eind verloopt. Ik deed mn boek maar weg en uiteindelijk kreeg ik em overtuigd dat ik ging slapen. Opeens.. 'Nicole?' Ja? 'Hoe zeg je Carlos in het Nederlands?' Carlos. 'En in het Engels?' Carlos. 'En hoe zeg je Pedro in het Nederlands' Pedro. 'En in het Engels?' Pedro. 'En Julio?' 'En Luis?' ... En dat ging zo maar door tot we zn hele famillie en vriendenkring wel zo`n beetje gehad hadden. Toen kon ik eindelijk gaan slapen. Ik weet niet hoe mensen met kinderen dat toch doen, maar na 3 uur met dit kind was ik echt uitgeput. ´s Nachts kreeg ik nog een paar keer een mep in mn gezicht, want ook in zn slaap was ie erg actief. En ´s ochtends, toen ik mn ogen open deed, keek ik recht in de wijd openstaande ogen van een Spaans jongetje die heel snel ´Buenos dias` riep. Ik deed snel mn ogen weer dicht, maar er was geen ontkomen meer aan. 'Kijk buiten, kijk daar, weet je wat ik gedroomd heb, ik wil thee, ik moet plassen, etc etc..' Ik was zo moe toen ik eindelijk de bus uitstapte!
In Arequipa en Lima heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan dan veel spelletjes gespeeld, in de zon boekjes gelezen, door de stad gewandeld en af en toe uitgegaan. Ik was wel toe aan een beetje rust.
Morgen ga ik dan toch dit prachtige continent verruillen voor de westerse wereld. En hoe erg ik ook kan uitkijken naar een land waar dingen ook echt logisch geregeld zijn, waar ik weer normaal kan eten en de taal kan spreken, toch heb ik wel een beetje buikpijn van het weggaan hier. Het lijkt wel of ik hier een jaar ben geweest, in plaats van drie maanden en oh oh wat heb ik hier genoten.

Omdatik toch op eenderde van mn reis ben,vond het tijd worden voor een tussentijdse samenvatting;

Favoriete landen tot nog toe:
1. Brazilie
2. Thailand
3. USA

Favoriete steden:
1. Rio de Janeiro
2. New York
3. Barcelona
4. Amsterdam
5. Luang Prabang

Favoriete momenten:
1. Oud & Nieuw vieren op Copacabana Beach in Rio
2. Kerstdiner in Rio
3. Carnatal in Natal
4. Midden in de Iguacu watervallen staan
5. Midden in de nacht een apen familie ontdekken in de jungle
6. Zwemmen tussen de dolfijnen in Pipa

Favoriete plekken ter wereld:
- Iguacu watervallen, oh zo fascinerend mooi
- onder de sterrenhemel op de zoutvlaktes in Bolivia. Ik ben normaal niet zo`n sterrenmeisje, maar als je daar in het donker naar boven kijkt, wauw.. ik wist niet dat er zoveel sterren waren.
- in een hangmat in Pipa, Brazilie
- midden op de dansvloer in de club in New York of Rio de Janeiro
- Ipanema Beach bij zonsondergang, Copacabana Beach bij zonsopkomst
- de Amazone
- boven op het Empire State Building in New York
- Brooklyn Bridge bij zonsondergang

Favoriete eten:
1. Oma`s eten thuis.
2. Roti in Suriname
3. Indiaans eten in la Paz

Favorietedrankjes:
1. de caipirinha´s die de hostel barman altijd maakte
2. de caipirinha´s die de barman van de bar op de bovenste verdieping van mn favo club in Rio, Rio Scenarium, altijd maakte.
3. alle andere caipirinha´s
4. en niks anders

Meest angstige momenten tot nog toe:
Met stip op 1. de bussen in Bolivia. Een smal stukje zandweg langs een enorme afgrond. Met tegenliggers; vrachtwagens en bussen. Met bochten langs de bergen waarbij je niet kunt zien of er een tegenligger aankomt. Met buschauffeurs die vaak dronken zijn. En dan het allerergste: met zo ontzettend veel van die grafsteen kruizen langs de weg. En dan wordt het ook nog donker, mistig, gaat het regenen en wordt de weg modderig en glad en vertelt de Boliviaanse jongen naast je dat er maar 3 per maand de afgrond in storten.
2. Plassen in de jungle
3. Verdwalen, waar dan ook

Grootste cultuurverschillen
1. Privacy is een heel ander begrip in Zuid-Amerika. Waarom zou je de wc`s deuren geven, of waarom zou je de wc`s deuren geven waar je niet doorheen kunt kijken? Hier geldt een beetje `wat van jou is, is van mij` en individualisme is een beetje raar.
2. Of ik getrouwd ben. Nee. Hoe vaak zou ik die vraag al niet beantwoord hebben? 30 keer schat ik. Maar waarom ben je dan alleen? Wil je niet met iemand trouwen? Loco loco! (dat ik gek ben dus.)Veel huwelijksaanzoeken gehad ook al. Maar dan heb ik altijd een vriendje. Mijn denkbeeldige vriendje reist al sinds Suriname met me mee. Hij zit alleen altijd in het hostel op me te wachten en kon helaas niet mee.

Ergste verwondingen
1. Keelontsteking. Was erg leuk met 39,5 graden koorts in een rij staan voor de dokter, terwijl het 37 graden was.
2. Na een paar dagen la Paz was er geen teen meer ongedeerd. Waarom zou je de stoep recht maken als je em ook schots en scheef kunt laten?
3. Sterren kijken in het donker is leuk. Je loopt met een groepje het donker in, tot je ergens bent waar er helemaal geen licht meer van het dichtsbijzijnde dorpje te zien is en je de sterren het best kunt zien. En dan is er altijd wel een Argentijn die net ff een stapje te ver gaat (altijd die Argentijnen) en besluit dat het leuk is om nog een heel eind door het donker te lopen met zn allen. En dat is leuk, tot je met je blote voet recht, vól in een cactus trapt. Maar hinkend sterren kijken is ook leuk.
4. Verbrand hoofd, zo`n 20 keer

Grootste ergernissen:
Met een grote stip op nummer 1: het niet hebben van richtingsgevoel. Ik kan er soms om lachen, maar soms denk ik dat er echt fundamenteel iets mis met me is. Ik kan een winkel inlopen, er weer uit komen en werkelijk geen idee hebben waar ik vandaan kwam. Geen handige eigenschap om te hebben op reis.
2. Mannen. En dan voornamelijk die in Suriname, maar hier in Quito kunnen ze dr ook wat van. Fluiten, toeteren, psst psst, tss tss, en weet ik wat nog meer om je aandacht te trekken.
3. Prijzen die voor je neus ineens veranderen. Normaal is het 40 pesos, maar voor jou, omdat je een rijke Europeaan bent,een special price: 60 pesos. Wat zei je? Eerst stond er 40? Jaaa maar dat is voor wat anders, dat klopte allang niet meer, nee 60 is de echte prijs. Zucht...!!

Beste geluid:
1. ' Lapa, lapa! Lapa lapa!' De overvolle busjes in Rio die je naar Lapa, de uitgaansbuurt, brengen en ondanks dat de bus vol zit, kunnen jullie er met zn 10en nog makkelijk bij hoor, kom maar.
2. Portugees. Zo´n mooie taal!

Tot nog toe ontdekte verborgen talenten op reis:
1. Ik kan echt goed bowlen. Ik snap er helemaal niks van.
2. In de jungle, terwijl iedereen in het water valt, loop ik met gemak over dunne boomstammen naar de overkant zonder mn evenwicht te verliezen.
3. Overal, waar dan ook, ondanks lawaai, gehobbel, licht, stof of stank: geef me 10 minuten en ik slaap.
(Gezien mijn ontdekte verborgen talenten mag het duidelijk zijn dat ik nog steeds geen idee heb wat ik ga doen als ik terug ben.)

Nou, het was me het avontuur wel. Ik zal Zuid-Amerika echt gaan missen! Maar het is tijd voor het volgende continent. Morgen vlieg ik naar Cancun, met een tussenstop van 23 uur in Miami, dus dan kan ik weer even lekker naar dat mooie strand daar. Daarna4 nachten in Cancun en dan is het tijd voor California!! Ben er helemaal klaar voor en ik hou jullie op de hoogte!

De Amazone

Na een spectaculaire busrit vanuit La Paz kwam ik aan in Rurrenabaque, dat de basis is voor een trip door de Amazone. Het was altijd al een droom om door de Amazone te kunnen wandelen en nu ging deze dus eindelijk uitkomen. In Rurrenabaque boekte ik een 3daagse jungle trip, wat inhoudt dat je 2 nachten in een kamp midden in de jungle gaat slapen en gewoon heel veel wandelingen maakt door de jungle, zowel snachts als overdag. Ik hou echt van dat soort trips waar je je grote backpack achter laat in een bagage opslag en alleen wat tshirts, een warme trui en je tandenborstel meeneemt en je lekker een paar dagen door de modder mag rollen. Ik heb zo ontzettend genoten van deze 3 dagen, echt ik voelde me een klein kind in het grote oerwoud en ik was graag nog wat langer gebleven.
In het begin vond ik het niet leuk. Ik had een gids die vanaf minuut 1 alleen maar bezig was te proberen met de meiden in de groep te flirten. Als hij je iets wilde vertellen, greep ie je vast en kwam iedere keer net iets te vaak perongeluk met zn Boliviaanse handjes waar je em niet wilde hebben. Bij mij leverde dat na één keer proberen een duw en een boze blik op, dus ik was er snel vanaf, maar er zaten twee jonge Belgische meiden in mn groepje, die om alles wat hij deed giechelden en hem alleen maar aanspoorden. Samen met een luidruchtig Israelisch stel, die net uit het leger kwamen en daarna op reis gingen, vonden ze het maar al te grappig wat ie deed. Het resultaat was dat als we de jungle ingingen, hij weinig erover vertelde en alleen maar bezig was kevers uit de boom te plukken om in de meiden hun haar te zetten, zodat die zogenaamd bang en krijsend weg konden rennen. Soms vlogen de kevers echt in het rond, wat ik echt niet vond kunnen, want je bent daar niet om met kevers te gooien en al helemaal niet om de beestjes dood te maken. Ik was zo zwaar geirriteerd, want ik was eindelijk in de Amazone, ik wilde meer erover leren en dieren en medicinale planten e.d. zien en ik zag alleen maar kevers voorbij vliegen. De andere groep had een betere gids en kwam met de wildste verhalen terug en ik was nog niks wijzer geworden over de jungle. Maar ik had geluk; na dag 1 begon het kei hard te regenen. Het regende van ´s avonds 22 uur tot de volgende dag 12 uur, heel hard, aan één stuk door. Na een regenachtige ochtend waarin we sieraden maakten van kokosnoot, gingen de Belgische meiden naar huis en de Israeliers vertrokken om bij de tour organisatie hun geld terug te gaan eisen, ´want het regende hier alleen maar´. Ook de andere toeristen gingen weg en het zag er naar uit dat ik als enige ging achterblijven en er werd me herhaaldelijk met opgetrokken wenkbrauwen gevraagd of ik echt niet naar huis wilde. Ik vond dat maar een domme vraag. Nee natuurlijk niet, ik was in de Amazone, ik wilde zo graag meer zien! De irritante gids vertrok met de groep en de geweldige gids bleef alleen met mij achter en ik dacht oke leuk, prive tour door de jungle. Ineens verscheen er ook een nieuwe groep in het kamp en er werd me verteld dat ik me bij hun moest voegen, wat ik dus deed. We gingen met de andere gids tochten maken en echt ik was zo ontzettend onder de indruk. Deze man, een jaar of 50 schat ik, was zo ontzettend gepassioneerd over alles in de jungle. Hij liet ons alle soorten planten en dieren zien, met al zijn kennis die hij van jongs af aan had geleerd van zijn opa. Zo waren er veel bomen waar medicijnen van gemaakt kunnen worden, en als we er een tegen kwamen, schraapte hij een stukje van de schors af en liet het ons proeven, ruiken of wat dan ook mogelijk was. Zo was er een boom waarvan antibiotica gemaakt wordt, een andere met het medicijn tegen reuma, een boom waarvan de wortels worden gebruikt voor die ijzertabletjes die ik altijd nodig had, eentje die hielp tegen malaria, en nog veel meer. Op een gegeven moment hoorde we wilde zwijnen, die maken echt een kabaal, en we gingen ze zoeken. Echt fantastisch, ren je daar door de jungle achter de wilde zwijnen aan. De gids, op dat moment nog niet wetende waar ik vandaan kwam, vertelde dat de wilde zwijnen een paar keer mensen hebben aangevallen en het waren altijd mensen uit Nederland. Toen het Australische meisje naast me zei dat ik uit Nederland kwam, zei die half grappend dat ik naar een andere groep moest, maar ik kon zien aan zn gezicht dat het niet helemaal een grapje was. Hij maakte zich echt zorgen, want hij had geen zin om weer een Nederlander van de zwijnen te redden. Maar de gemiddelde Nederlander op reis is niet echt de beschaafste, zo heb ik gemerkt, en zou volgens mij inderdaad in staat zijn om op zo`n zwijn af te rennen en erop te gaan zitten of iets dergelijks. Deze Nederlander hier is iets banger aangelegd wanneer het op wilde zwijnen aankomt. Ik had van de andere gids een hele mooie ketting van kokosnoot gekregen omdat ie me alleen moest achterlaten,(ik dacht jaja kom maar hier met die ketting en nee ik doe em zelf wel om, adios) en ik hield zelfs deze kokosnootketting stevig vast, want kokosnoot is hun eten en ik dacht straks ruiken ze dat en dan ben ik helemaal weer die Nederlander die de gids ongelukkig maakt. Maar ze bleven op afstand en gingen gewoon knorrend verder.
Beide avonden maakten we een wandeling door het donker. Er wordt je verteld welke dieren er in de jungle kunnen zitten en aangezien er ook grote slangen, tarantula`s, puma`s en jaguars zitten, is zo`n wandeling ontzettend spannend. (Maar ze vallen nooit groepen aan hoor mam, voor het geval de bloeddruk hier stijgt). Die tweede nacht, toen we met de goede gids op pad gingen, was echt de gaafste wandeling. Die man kon een kikker in het donker op 10 meter afstand zien zitten. Hij scheen met een zaklamp en kon aan de ogen die terugschenen zien welk dier er zat. Zo scheen ie in het donker en zei: kijk daar zit een spin en daar zit een vlinder. En ja hoor daar zaten ze, 10 meter verderop. Op een gegeven moment zegt ie: kijk hier, en daar zat me toch een grote tarantula, ik schrok er echt van. Dat is geen beestje om perongeluk je westerse voetje naast te zetten, want die eet em zo op. Soms zei de gids dat we onze zaklampen uit moesten doen en bleven we een paar minuten in het donker luisteren naar de geluiden om ons heen. Echt prachtig vond ik dat. Een stukje verderop, ik liep voorop achter de gids, bleef ie staan en scheen met zn lamp naar boven. Hij wees dat ik moest kijken en hoog in de lucht (het was het soort boom met eerst zo'n 15 meter stam en hoog in de lucht bladeren) zag ik twee lichtgevende oogjes voorbij flitsen. Even later zagen we een hele apenfamilie hoog in de lucht van tak naar tak slingeren. Ik vond het zo mooi om te zien, de donkere lucht maakte het alleen maar mooier. Wat trouwens wel een van de engste momenten was tijdens de jungle trip, was het moment dat ik naar de wc moest midden in de nacht. Het was de eerste nacht en toen was ik nog voornamelijk bang dat er jaguars of puma`s konden zitten. Na dag 2 kwam het besef dat die waarschijnlijk toch wel dieper in de jungle zouden zitten. Maar als je daar staat op de veranda van je jungle hut en het huisje met de wc`s is 30 meter verderop en het is donker en iedereen slaapt, en je bent in de amazone waar deze grote katjes leven, dan moet je toch even moed verzamelen. Ik liep naar de deur en dacht nee ik durf niet. Terug naar bed. Maar ik moet naar de wc, dus weer naar de deur. Nee ik durf echt niet, terug naar bed. Nou, ik kon toch echt niet slapen dus ik heb al mn moed verzameld en ging 2 meter verderop, achter de hut. Zaklamp uit, niemand die me zag. En toen heeeel hard terugrennen. Bang dat ik was!! Onze gids vertelde de volgende dag dat hij puma sporen in het kamp had gevonden, maar ik geloof er niks van (ik wil het ook niet geloven, het idee alleen al).
De gids hield er ook van om grapjes te maken. Zo bleef ie tijdens een van de dagwandelingen ineens staan, net of ie iets hoorde. Toen fluisterde die: sttt een jaguar. Dus wij allemaal oh nee een jaguar. Toen bleef ie even stil en fluisterde die: ´4 jaguars´, van voor naar achter in de rij fluisterden we naar elkaar: ´hij zei 4 jaguars!´. Toen hield ie een hand op met 5 vingers, zo van `5 jaguars`, dus wij begonnen al mekaar aan te kijken van ohnee wat nu, en toen begon ie hard te lachen. ´Ohnee het was toch een vogel´. Nou ik vroeg me al een beetje af hoe je jaguars kon horen, maar ik was toch wel opgelucht. Tijdens de nachtwandeling stopten we bij een boom en hij gaf er een harde slinger aan. Niemand wist echt waarom en ineens vielen er blaadjes en druppels water uit de lucht. Opeens hoorde ik een gil en zag ik dat het Australische meisje achter me achterover was gevallen. Was er een muis uit de lucht gevallen die recht op haar af kwam. Muis had het overleefd en de gids lag helemaal dubbel. Moet voor hem ook leuk zijn, die toeristen pesten af en toe.
Ik had vrij veel geluk, ik had geen beestjes in mn haar die in je hoofd bijten (de rest wel), ik had weinig muggenbulten, alleen een schrammetje en een blauwe plek hier en daar van het klimmen. Maar de laatste dag werd ik fanatiek aangevallen door rode mieren. Ze zaten overal, op mn schoenen, mn voeten, enkels, armen en handen. Ik had aardig wat beten en zei tegen de gids dat het een beetje pijn deed. Hij zei oh wacht dan zoek ik even een medicijn en even later stonden we naast een boom, en hij prikt er een gaatje in met zn mes. Er kwam een soort witachtig sap uit de boom, dat hij over mn bulten smeerde. En het hielp! Even later was de pijn weg en na een paar uur waren de bulten verdwenen. We liepen nog langs een struik waarvan de bladeren vermengt met water een paarsachtige kleurstof veroorzaakten, die wordt gebruikt voor make up of het kleuren van kleren. Toen ik vroeg of het ook voor lippenstift werd gebruikt, en hij ja zei, smeerde ik het op mn lippen. Nou echt prachtig zei die, heel verschil met net, nu was ik de queen of the jungle. De rest volgde al snel en al gauw zaten we allemaal onder het paarse spul.
Inmiddels ben ik weer in Rurrenabaque, zonder paarse lippen en vertrek ik zometeennaar la Paz. Daarna ga ik meteen door naar Lake Titicaca, het meer dat op de grens ligt van Peru en Bolivia. Ik hoop dat ik hier eens een beetje kan bijkomen. Ik merk dat na 3 maanden Zuid-Amerika mn hoofd al erg vol zit van indrukken en de behoefte aan een beetje slaap is er ook, dus ik hoop dat te kunnen doen bij die kleine plaatsjes bij het meer.