Het blijft een lastig verhaal; in Brazilie zijn en achter de laptop kruipen om een verhaal te schrijven en te proberen de afgelopen 3 weken samen te vatten. Het lijkt alsof ik hier al maanden ben. Ik heb nu al een paar keer op de kalender gekeken en ja het is echt 3 weken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel onderschat heb hoe pittig het is om iedere dag Portugese les te hebben. Het is heel intensief en alles behalve makkelijk. Ik durf geen les te missen want in één ochtend wordt het halve grammatica boek doorgewerkt. En iedere dag om 7.30 op, dat doe ik in Nederland niet eens. Dit tijdstip staat in Nederland bekend als 'midden in de nacht' en zo niet dan hoort er op z'n minst een mooie zonsopkomst bij. Maar niets van dat. Als ik om 8 uur de deur uit ga en langzaam langs het prachtigeCopacabana strand richting het Ipanema strand (waarmijn school is) slenter, zijn er daaral veel mensen actief aan het trainen, yoga-en, joggen, fietsen en noem maar op.Het mysterie waarom Brazilianen zo'n goed figuur hebben terwijl ze iedere dag taart eten, is bij deze opgelost.

Brazilie.. Anderhalf jaar geleden zette ik voor het eerst een voet op Braziliaanse grond, in het noorden van dit prachtige land. Stukje bij beetje reisde ik verder, om via een aantal andere plaatsen uiteindelijk te belanden in Rio de Janeiro. De stad waar ik de eerste dag op m'n blote voeten door de regenplassen rende, waar ik nachtenlang feestend doorbracht in zwoele sambaclubs en voor het eerst een poging deed tot samba dansen, waar ik uitstekende caipirinha's leerde maken, waar ik tussen miljoenen in wit geklede mensen het jaar 2010 ben begonnen en waar ik een aantal inmiddels goede vrienden heb ontmoet. De stad waar ik eigenlijk helemaal niet weg wilde en waardoor ik maar één ding wilde zo gauw ik em verliet: terug gaan.

Rio staat bekend als ongestructureerd en chaotisch, en dan is het zeker ook, maar ik vind weinig plaatsen zo logisch als hier. Ik voel me thuis in deze stad; er wordt hier veel gelachen, gedanst en gefeest, er is de hele dag overal muziek. Het is een stad vol temperamentvolle levensgenieters. Doe maar niet gewoon, want je doet nooit gek genoeg en laat je vooral wel kennen. Ik begrijp de mensen heel goedhier.Daarnaast word je gedwongen methet zeer trage tempo van de stad mee te gaan enje over te geven aan het feit dat je daar druk om maken gewoon totaalzinloos is en dat was nou net even precies wat ik nodig had.

Ik vertrok op 7-7 vanuit Amsterdam naar Frankfurt, om daar over te stappen op een vlucht naar Sao Paulo. De eerste vlucht met Lufthansa ging sehr gut en was precies op tijd, wie immer met de Duitsers, dacht ik toen nog. Ik moest 6 uur wachten op het vliegveld in Frankfurt, maar hier kon ik dan gelukkig de marathon van Frankfurt lopen. Of zoals ze dat hier noemen: naar het restaurant lopen. Het was daar zo groot dat als ik dan eindelijk wist welke richting ik op moest, dit zo lang lopen was dat ik na een tijdje alweer vergeet welke richting ik ook alweer op aan het gaan was. Ik werd er een beetje duizelig van. Ik heb 3 paspoortcontroles gehad voor ik eindelijk bij een restaurant terecht kwam. Toen weer op zoek naar gate C, want ik wilde daar alvast gaan zitten en een boekje lezen en niet meer opstaan. Maar dat kon niet, want halverwege (en halverwege is daar ver, héél ver) hing er een lint. Er was een verdacht pakketje gesignaleerd. Maar daar wist die Deutsche Polizei wel raad mee. Kwam een enorme, brede booskijkende hond met dito man aanlopen en die zagen er inderdaad uit alsof ze wel even met dat bommetje gingen afrekenen. Voor het lint stonden een stuk of 50 Chinezen die nu niet naar hun gate konden voor de vlucht naar China. En daar hielden deze Chinezen niet van dat hun schema nu in de war werd gegooid en ze nu niet meer wisten wat ze moesten doen. Het was één en al gekwetter en gekwater. Drie kilometer terugwandelen leek ineens een rustgevende activiteit.

Ik kwam aan in Sao Paulo, doodmoe van de tweede vliegreis, die niet soepeltjes verliep. Toen iedereen instapte gingen er in de rij voor mij twee priesters zitten en ik dacht nog mooi wij gaan dus sowieso niet neerstorten. Maar wel eerst een uur vertraging doordat er een technisch mankement was en toen een uur omdat de monteur van de trap was gevallen. Ik heb dit in zowel Engels als Duits verstaan dus wat er precies was weet ik niet maar dat was gewoon een raar smoesje, waar ik eigenlijk niet vrolijk van werd want dan denk ik oke dus wat is er echt? Toch niet immer an Zeit, die Deutschers. Het was ook niet zo fijn aangezien de airco en het licht het ook twee uur lang niet deden en er een behoorlijk pittig Braziliaans babytje achter in het vliegtuig twee uur lang krijsend liet weten wat ie daarvan vond. Het viel me op dat na twee uur luisteren naar dat gekrijs, je op een gegeven moment toch echt vanzelf in slaap valt. Er komt een soort ritme in het geschreeuw, Braziliaanse babytjes hebben dat denk ik.

Maar dan zit je in je hostel in Sao Paulo ineens naast de barman uit Praag, die begint te vertellen over zijn vreselijke break-up met zijn Braziliaanse ex-vriendje en na een tijdje zegt ie: hey wil je niet mee uit naar een homo-feestje vanavond. Jaa, dat wou ik wel. Sao Paulo is de gaystad van Brazilie en volgens sommigen zelfs van Zuid-Amerika, dus dat moest ik een keer meemaken. Echt, wat was dat leuk! Leuk is niet eens het goede woord. Het was over the top, met een supersfeertje, overal half naakte zoenende jongens om je heen en wat veren en glitters hier en daar en de muziek was gewoon geweldig. 'I'm coming out' met een samba beat eronder, gevolgd door 'like a virgin' met een nog dikkere samba beat eronder. En de hele zaal ging los. Echt fantastisch. Feesten stoppen daar niet, zoals hier rond een bepaalde tijd ofzo. Althans ik heb de deadline niet gehaald en geen bezems gezien dit keer en de zon was er toch alweer bijna uit toen ik thuiskwam. Zo zie ik het graag.

Veel slapen kon niet, want om 13.00uur had ik alweer met mijn lieve vrienden uit Sao Paulo, Bruno en Ana, afgesproken. Ze gingen me de stad laten zien en namen me o.a. mee naar een enorme fruitmarkt in een soort oud kerkgebouw. Fruit hier is niet zoals thuis, maar in allerlei vormen en kleuren en veel fruitsoorten die ik nog nooit gezien had. Maar dat kon echt niet hoor, de buitenlander heeft dat nog nooit gehad. Nou dan moet je dit proeven, en dit. Wat ken je dit ook niet? Dan moet je dat ook proeven. Later liepen we langs een kraampje waar ze van die enorme aardbeien door de chocolade fontein halen en even laten drogen en dat is zo lekker. Ik snap niet waarom we dat niet in Nederland hebben. Sowieso een goede manier om kinderen vitamines te laten eten. Mam heeft me nog een grote pot vitaminepillen meegegeven, maar ik kom niks tekort hier.

Na Sao Paulo nam ik de bus naar Paraty, waar ik lekker kon bijkomen in een hostel op het strand. Daar zit je dan sochtends op zeer mooi strand lekker te ontbijten, wat een leven. Om vervolgens weer een wandelingetje te maken naar één of ander afgelegen strandje verderop, ik kan dat niet beschrijven hoe mooi het daar was, maar ik heb het benoemd tot een van mijn nieuwe favoriete plekjes. Ik kwam er ook nog achter dat ik toch alles van school gehaald had, waarvan ik bijna zeker wist dat het niet kon, door een zeer moeilijk economie tentamen op het eind. Maar ik ben dus gewoon over, dus dat heb ik daar nog even gevierd.

Nou na Paraty kwam Ilha Grande, waarvan ik zou zeggen google het even, het is een klein paradijsje. Ik vond ook wel dat ik een soort mini-vakantie moest inlassen voor de lessen begonnen en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Het lastigste is; ik ben in Rio, de stad waar ik zo van hou en er is altijd wel iets te doen. Ik zit in een hostel met mensen die altijd wel iets leuks willen doen. Maar mijn alarm gaat om 7.30. Mijn klas bestaat uit 8 personen; ik, een Koreaans meisje dat in Rotterdam woont, een Noorse jongen die een Braziliaanse vriendin heeft, een typische typische Amerikaan die heel trots is dat hij in Irak mensen moet neerschieten (toen we het nieuws over Noorwegen zagen, wat direct via sms binnenkwam via de Noorse jongen, zei die: 'Must be moslim terrorists. They are everywhere. They could be here right now.', terwijl hij de klas rond keek, en ik heb zo luid als mogelijk met mn ogen gerold en nog harder geroepen de volgende dag: zie je wel zie je wel zie je wel. En verder nog 4 meisjes die hier zijn vanwege hun Braziliaanse vriendje, een beetje á la Grenzeloos verliefd. Het is heel gezellig dat wel.

Laatst ben ik voor het eerst naar een favela (sloppenwijk) geweest, rondwandelen. Dat was echt heel gaaf en helemaal niet zoals mensen steeds roepen. Ik ben er ook wel echt klaar mee die bang-makerij de hele tijd. Ik zag in de favela mensen die net zo zijn als iedereen, een moeder die haar babytje toestopt, een opa die zijn kleinkinderen voor de gek houdt, kinderen die verstoppertje spelen, buren die gezellig samen op de stoep zitten en overal kleine voetbalshirtjes aan de wasdraad. Het uitzicht vanaf daar was fantastisch. Dit was natuurlijk niet een van de gevaarlijkste favela's, dat denk ik niet tenminste. Wat ze echt gevaarlijk maakt, is het feit dat je overal electriciteitskabels ziet liggen en de constructie van de huizen echt belabberd is, er wordt maar wat de hoogte in gewerkt en ze zitten al tegen een berg aan, wat er niet bepaald veilig uitziet.

Ik heb weer eens geluk. Toen ik vanmorgen naar het werk liep langs het strand, dacht ik: oh als ik nou toch eens één keer kon uitslapen, dat zou al zoveel schelen. Toen ik aankwam op school, zei de lerares: jongens helaas kan de les morgen niet doorgaan, ik moet naar de dokter.. Uitslapen dus! Ik ga morgenmiddag met school naar de favela die een tijd geleden veel in het nieuws is geweest, toen ie is overgenomen door de politie. Maar er mag vanavond gefeest worden, want het is eindelijk eens geen ‘school-night'.

Het is weer een heel verhaal geworden. Ik hoop dat daar in Nederland alles goed gaat!