Het wilde westen in Bolivia

Vanuit La Paz, Bolivia is het tijd voor een nieuwe update. Vuil, ongewassen en met vermoeide oogjes kwam ik hier vanochtend om 7 uur aan bij het hostel, waar ik de mededeling kreeg dat inchecken pas vanaf 14 uur kon. Tja, dat heb je soms. Douchen kon gelukkig wel, dus ik zit weer frisgewassen een verhaaltje te typen. De reden dat ik zo vies was is dat ik een paar dagen met een tour het binnenland van Bolivia ben gaan bekijken. O.a. de zoutvlaktes, verschillende prachtige meren als Laguna Colorado en Laguna Verde, hotsprings en veel woestijn. Het waren een paar pittige dagen, met weinig slaap, overal zand en geen douches, maar oh oh wat was het mooi.
Na Rio de Janeiro (oud en nieuw was absoluut één van de hoogtepunten, één groot feest op het strand en prachtig mooi vuurwerk) ging ik met frisse tegenzin en lichte buikpijn toch weg van mn comfortabele plekje waar ik 3,5 week had doorgebracht, want het was tijd voor iets nieuws. Ik zei tegen mezelf dat ik niet alleen maar kon feesten. Dus ik nam een bus naar Puerto Iguacu in Argentinie, samen met nog een paar anderen uit het hostel, want dit is een logische keuze na Rio. Deze plek is beroemd om de watervallen die er vlakbij liggen. Ik heb echt mn ogen uitgekeken, wat waren die watervallen prachtig mooi. Ik heb er een paar foto's van op de site gezet, maar er staan er misschien wel 100 op mn camera want ik wilde ieder hoekje en gaatje erop hebben staan. Er is een punt waar je midden in de watervallen kunt staan, Devil's Throat. Je word binnen een minuut doorweekt, maar dat maakt niks uit, je blijft toch fascinerend naar dat grote watergebeuren staren. Tot sluitingstijd heb ik in het park rondgehangen, zelfs toen iedereen al terug naar het hostel was. Ik wilde meer van Argentinie zien, maar hiervoor had ik te weinig tijd. Ik vertrok naar Salta, vlakbij de Boliviaanse grens, om een nachtje bij te komen en daarna nam ik de bus naar Bolivia. In de bus naar Bolivia ontmoette ik een Ier, waarmee ik daarna een tijdje optrok. De Ier was verschrikkelijk irritant, type verwend enigskind, niks gewend en ontzettend onbeleefd en vooral sochtends veel te luidruchtig. Maar hij bleef een beetje aan me plakken, want hij volgde dezelfde route en het zorgde soms ook voor veel leedvermaak. De bus vanaf de Boliviaanse grens naar het stadje Tupiza die we beide namen was, hoe zal ik het noemen, erg avontuurlijk. Eén en al gehobbel en gebobbel. Je kon nauwelijks praten zonder dat je stem trilde. Maar dan kun je mopperen en klagen (Ier) of liedjes zingen om te horen hoe die klinken als je stem trilt (Nicole). Toen op een gegeven moment 2 oude mannen de bus in stapten, trillend en bijna vallend en al, en ik ontzet was omdat niemand voor ze opstond, en vervolgens door de Ier werd tegengehouden want ´we gingen echt onze stoelen niet opgeven´, tikte ik ze gewoon aan, stond op en gebaarde dat ze daar moesten zitten. Ier nog meer mopperen. Toen vervolgens de Ier eerst kei hard viel in de bus, daarna van de ene kant naar de andere kant werd geslingerd (ja je moet je ook vasthouden) en toen als hoogtepunt vòl door een van de opa`s in zn gezicht werd geniest, nou ik deed het bijna in mn broek van het lachen (en ook doordat ik al uren geen wc meer had gezien). Bolivia is geen makkelijk land om doorheen te reizen. Maar je kunt het zelf zo leuk maken als je wilt.
De volgende dag gingen we paardrijden. Nou was daar wat overtuigingskracht voor nodig om me dat paard op te krijgen. ('ja, ze worden echt goed verzorgd.' 'ja ze drinken genoeg, nee ze hoeven niet hard te rennen in de zon' etc.) Nadat ik in Thailan op een grote olifant had gezeten die door een man met een ijzeren speer vooruit werd geduwd, wilde ik het toch wel even zeker weten. Nou oke, paardrijden dus. Samen met de Ier en een gids van een jaar of 15 (hier in Bolivia werken de kinderen hard, en zijn ze over het algemeen veel te jong daarvoor) gingen we een tocht maken. Wat erg grappig was is dat de Ier en ik ieder een paard hadden dat erg goed bij ons paste. We hadden het er later nog over of het paard zich nou aan je aanpast, of dat het toeval was. Mijn paardje was lief, langzaam en liep altijd relaxed om zich heen kijkend ver achter op de rest. Echt rennen deed ie ook niet, ook niet als je em daartoe aan probeerde te sporen, maar dat vond ik geen probleem. De Ier en zn paard daarentegen hadden wat meer problemen. Zijn paard was koppig en luisterde voor geen meter. Om de zoveel tijd besloot ie dat het tijd was om zich te verzetten, draaide zich gewoon ineens om en rende terug. Helemaal dubbel lag ik op mn paard toen er ineens een hysterisch paard op me af kwam rennen met daarop een gestreste Ier die aan zn teugels probeerde te trekken om em te remmen. Maar dat beest ging gewoon steeds zn eigen weg en er was geen houden aan. Wat een beetje minder was, is dat zijn paardje de mijne steeds aan wilde vallen. Moesten we nog langzamer lopen, maar dat vonden we niet zo erg.
Na Tuzipa was het tijd voor de zoutvlaktes in Uyuni. We namen de bus, wat wederom geen grappige bus was, maar ik heb lekker geslapen, tot grote verbazing van de rest. Op reis leer je grote lessen en kleine lessen, maar in Zuid-Amerika heb ik voornamelijk geleerd om op iedere plek, onder alle omstandigheden in slaap te kunnen vallen en ook hoe ik urenlang mn plas moet ophouden. Wijze levenslessen zijn het. In Uyuni doe je eigenlijk maar één ding: meteen een tour boeken om de omgeving te bezichtigen. Zo zat ik dus de volgende dag in een stoffige jeep, met een Ier, een Argentijns stel en een ontzettend leuk jongens stel uit California. Maar ik heb zo ontzetten genoten van die reis. Ookal zit je na dag 1 onder het stof, zout en zand en na dag 2 ook nog onder de Flamengo poep, de hotspring waar we met de hele groep op dag 3 indoken, maakte veel goed. Nu is het tijd voor La Paz, de hoofstad, die midden tussen de bergen gebouwd is. Het hoogtepunt hier is fietsen op de death road, maar geen haar op mn hoofd die daaraan denkt. Ik val nu al uit hangmatten en stapelbedden, dus fietsen op zo`n weg is niet aan mij besteed. Ik ga een paar daagjes uitrusten en dan denk ik de jungle in Bolivia in! Ik hou jullie op de hoogte.

Rio de Janeiro

Rio de Janeiro!! Wat een stad.. Ikwas eigenlijk al een tijdje aant vertrekken hier, maar ik kan niet weg. Het gaat gewoon niet. Desfeer van deze stad iszo heerlijk en de energie en passie van de mensen op straat zorgen ervoor dat je hier niet meer weg wil. Er hangt een vrolijke sfeer door de stad, er wordt veel gelachen, gezongen, gedanst, geflirten gedronken op straat. De mensen zijn relaxed, maar ook temperamentvol, en leven hier veel meer ophun emoties.Als je een dag niets gepland hebt, en je gaat naar het strand, maakt een wandeling door de stad of neemt de bus naar een andere wijk van Rio, kijk jeje ogen uit. Op iedere hoek van de straat is wel wat te beleven.
Een paar dagen geledenben ik naar een van die beroemde bergen van Rio geweest (Sugarloaf). Daar ga je met een kabelbaan naar boven en kun je uitkijken over de hele stad. Echt uren heb ik daar rondgekeken en ik was het nog steeds niet zat. Wat is Rio de Janeiro een ongelooflijk mooie stad zeg.

Voor Rio ben ik naar Natal en Pipa geweest. Pipa is een klein paradijsje. Met verschillende mooie stranden, zoals Praia do Amor, waar de golven in een hart vorm op het strand aankomen (oke het was redelijk vergezocht, maar het idee is leuk) en een dolfijnenstrand, waar je sochtends met dolfijnen kon zwemmen. Dat vond ik wel ontzettend gaaf, want ze kwamen erg dichtbij. Later, toen ik ging surfen op het strand ernaast, kwam er eentje vlak onder mn surfboard. Maar surfen betekent voor mij nog steeds dat ik probeer die enorme plank onder bewang te houden, dus ik ben toen toch maar even voor de dolfijns veiligheid gestopt. Na Pipa gingen we met dezelfde groep uit Natal, weer terug naar hetzelfde hostel. Er was namelijk een feestje te vieren: Carnatal. Het is een groot feest in de stad waarbij er een optocht wordt gehouden van grote wagens met verschillende bands erop. Je koopt een t-shirt en danst met de groep van dat shirt mee. En Brazilianen kunnen feesten, daar is geen twijfel over mogelijk. Toch waren er ook wel vergelijkingen met het Limburgse carnaval; erg veel geflirt, soms een tikkeltje ordinair en gek doen tot je er bij neervalt en ik zag zelfs een polonaise voorbijkomen.Ik heb me erg goed vermaakt daar.

Toen ik in Rio aankwam, was het echt ernstig slecht weer. Regen kwam urenlang met bakken uit de lucht, in douche formaat. Even de straat oversteken en je kon je broek uitwringen. En dat van smiddags tot midden in de nacht. De straten van Rio warenook echtin een rivier veranderd en ik stond tot aan mijn knieen in het water eten te bestellen bij de eettent op de hoek. Er waren best veel mensen op straat, lachend en rondkijkend wat er allemaal gebeurde. Kennelijk is het in 20 jaar nog nooit zo erg geweest. Mn slippers was ik al snel kwijt en voor ik het wist rende ik tussen de lachende Brazilianen op mn blote voeten door de regenplassen in de straten van Rio de Janeiro. Ik vond het geweldig. De meeste andere reizigers die ik ontmoette veranderden hun reisplannen door de regen, het zou namelijk nog dagenlang zo blijven. Maar dit is Brazilie; werkelijk geen informatiebron is te vertrouwen, zo bleek ook. Want terwijl ik had besloten positief te blijven en gewoon de volgende dag een regenjas te kopen en alle mooie dingen in de stad te gaan bekijken, werd ik sochtends wakker door een felle allesovertreffende zon, die bloedfanatiek bezig was de straten weer droog te maken. Er is nog wel af en toe een regendagje geweest, maar over het algemeen waren het fantastische zon dagen.

Er is veel te doen en te zien in deze stad. Het grote standbeeld van Jezus Christus boven op de hoogste berg van Rio, de mooie stranden, een nationaal park waar je uren op junglepaden klimt zonder ook maar een toerist tegen te komen, het grote voetbalstadion, waar je een kijkje kunt nemen in de kleedkamers van het Braziliaanse voetbalteam (die overigens erg sober zijn), en natuurlijk valt er heel erg veel te feesten. Brazilianen houden ervan om met je te praten en je overal mee te helpen.Verder is flirten hun tweede natuur en ik heb er al twee huwelijksaanzoeken opzitten. Eentje van eenveel te oude Braziliaan die me wakker maakte terwijl ik lag te slapen op het strand, vroeg of ik getrouwd was, nee, oke danwil ik wel met je trouwen. Hij bleef ook maar volhouden. Nadat ik voor dederde keer nee had gezegd, viel er eenstilte en lietie ineens een keiharde scheet. (Oke wil je niet met me trouwen, dan ga ik me vooral niet meer inhouden).Volgens een van mijnAmerikaanse vriendenhier was dit om netzoals dieren hun natuurlijke geur te gebruiken om me over te halen. Ik kwam in ieder geval niet meer bij en ik was erg opgelucht toende jongensterugkwamen en de manhalf beledigd wegliep. Naast al de toeristische dingen, breng ik veel dagen feestend door. Ik ben bevriend geraakt met een groepje Brazilianen die me meenamen naar een lokaal hip-hop feest. Ik verstond er natuurlijk geen woord van, maar het was erg grappig om te zien. Een paar dagen later stond ik te dansen op een poolparty van de vrienden van onze hostel-barman, en vanavond hebben we met 18 man uit het hostel een chrismas diner georganiseerd. Het is best gek om hier kerst te vieren in de brandende zon. Het voelt totaal anders. Om toch een beetje een kerst gevoel te krijgen, heb ik vandaag de slaapzaal waarin in slaap versierd met slingers en kerstlichtjes (ik deel een 12-bed slaapzaal met 6 jongens, en ze kunnen mijn kerstversiering erg waarderen). Met oud en nieuw ga ik naar Copacabana Beach, waar zo´n 2 miljoen Brazilianen bij elkaar komen om de jaarwisseling te vieren. Iedereen moet in het wit gekleed en vrouwen dragen een bepaalde kleur ondergoed, afhankelijk van wat ze wensen. Rood is passie, roze is liefde, groen is gezondheid en geel is geld. Na middernacht moet je over 7 golven springen om de godin van de zee gunstig te stemmen en sommige mensen brengen offers aan deze godin door bloemen inde zee te gooien.Als het bij jullie in Nederland oud en nieuw is, om 00.00 uur, is het hier 21 uur. Maar ik ben niet de enige Europeaan in het hostel en we houden om 21 uur al een klein feestje, dus ik zal aan jullie denken. Na Rio de Janeiro, begin januari, vertrek ik naar de Iguacu watervallen en daarna naar de Pantanal. Daarna is het tijd voor Bolivia. Ik hou jullie op de hoogte. Iedereen fijne kerst gewenst en een gelukkig en gezond nieuwjaar!!

Geitenkarren, caipirinha´s en witte stranden...

Wat gaat de tijd snel zeg! Als ik nu terug kijk op wat ik de afgelopen weken allemaal gezien en gedaan heb, kan ik bijna niet geloven dat ik paszo´n 4weken onderweg ben. Momenteel zit ik in een internetcafe in Brazilie, in het plaatsje Natal om precies te zijn. Met een t-shirt uit New York, slippers uit Paramaribo, oorbellen uit Miami en een broek gewassen in de Caraibische stijl en waar nu dus de rafels overal langshangen. Zo spaar ik langzaam een wereld outfit bij elkaar. Het zand van het strand waarop ik vandaag na het ontbijt langzaam een beetje ben wakker geworden zit nog tussen mn tenen, een aantal heerlijke caipirinha´s zijn al gearriveerd in mn buikje en een paar zitten er nog in mn hoofd na te bonken van gisteravond. Het leven is echt heerlijk hier.
In Miami vond ik het ontzettend leuk. Ik zat in een hostel met een mix aan mensen van over de hele wereld. Er was een groot terras buiten waar iedere avond wel wat te beleven was en binnen 2 minuten zat je op het strand.Eigenlijk is er verder in Miami niet zo heel veel te beleven, behalve feesten en strand. De meeste mensen in het hostel spraken Spaans of Italiaans en na een paar dagen ben ik zelf naar de bieb om de hoek gegaan om een poging te doen Spaans te leren. Maar het was niet zo´n succes. Iedere dag kwamen er wel weer nieuwe mensen,deeen wat gekker dan de ander. Zo was er een jongen die regelmatigin de badkamer of op het strand sliep, omdat hij bang was dat de CIA hem kwam opzoeken, de grote, brede jongen die in mijn slaapzaal sliep, die de airco iedere nacht op vries-strand zette omdat ie bang was voor kevertjes (en die zouden komen bij temperaturen hoger dan 10 graden), de Franse kok die nu in eenduur restaurant in Miami werkte, maar vroeger de persoonlijke kok van P.Diddy was en verder een heel aantal mensen die al hun halve leven rondreizen.´s Avonds zat iedereen op het grote terras van hethostel en dan komende meest rare (levens)verhalenna een paar wijntjes boventafel.Ik hou echt van dat soort avonden, het was super gezellig.
Nadat de week was omgevlogen in Miami, was het tijd om door te vliegen naar Trinidad en Tobago. Het is niet het makkelijkste land om door te reizen. Alles gaat heeel erg langzaam. Van alle plaatsen waar ik tot nog toe ben geweest, is hier volgens mij het cultuurverschil met Nederland het grootst en ook het best merkbaar. Ik kwam aan op het eiland Trinidad, vanwaar ik een taxi nam naar de boot die zou vertrekken naar het andere eiland: Tobago. De taxichauffeur,een jonge jongen die Leroy heette,werd liever bij zijn tweede naam `Young Bloodz´ genoemd. Dit stond ook in grote rode letters vol op zn voorruit. Ik kreeg het niet over mijn lippen om em zo te noemen. De jongens hier hebben vaak meerdere vriendinnetjes tegelijkertijd en kijken erg op tegen het hele gangster gebeuren dat ze op tv zien en dan moet je natuurlijk zo´n naam op je voorruit hebben,maakt verder nietuit dat je dan het verkeer nietmeer kunt zien..En ook op het Caraibische eiland hebben ze de bureaucratie uitgevonden, merkte ik toen ik een ticket voor de boot van het ene eiland naar het andere probeerde te kopen.Twee uur van te voren moet je je melden en dan mag je dan wachten en word je van het ene loket naar het andere gestuurd, en bij het laatste mag je weer terug naar het eerste. Maar eenmaal op Tobago aangekomen, was het het wel waard. Ik kwam aan in een klein plaatsje met mooie stranden, wat een perfecte locatie was om eventjes bij te komen, uit te slapen en alle avonturen van New York en Miami even te laten bezinken. In het guesthouse waar ik sliep, ontmoette ik een jongen uit Schotland, die me meteen meenam het stadje in en me aan een aantal mensen voorstelde, die daar ooit als backpacker waren aangekomen, maar nooit meer zijn weggegaan. We dronken bier en gingen bij een soort houten verhoging aan het water naar de zon kijken. Ik zei dat ik honger had (volgens mij had ik al zo´n8 uur niet gegeten), maar de Schot maakte de typische Schotse opmerking: ´Oh just drink beer, eating is just wasting time you could have spend drinking.´ Uiteraard, hoe kon ik ook zoiets geks voorstellen. Na 2 Caraibische biertjes op lege maag was de zonsondergang ook ineens een stuk fascinerender. Ik heb nog geen land ontdekt waar mensen niet klagen over hun regering. Hierop Tobago kwam de regering op een gegeven moment op het idee om eenTrinidad & Tobago vlag op te hangen. Deze vlag kostte1 miljoen euro, zei de regering, wat een redelijk hoog bedrag is voor zo´n vlagje. Als protest gingen grote groepenmensen met een emmer onder de vlag staan. De politie kwam vragen wat er aan de hand was, en ze zeiden dat ze daar stonden om te wachten tot er goud uit de vlag naar beneden zou vallen, want dat moest toch wel bij zo´n dure vlag.Misschien geen gek idee om in Nederland als de JSF eens gaatvliegen, met een emmertje klaar te gaan staan, of misschien wat goud van de rails van de Noord-Zuid lijn af te gaan schrapen.

Ik ben heerlijk bijgekomen op Tobago, maar 4 nachten hiervan was meer dan genoeg. Mensen zeiden alsmaar tegen me: wacht maar, als je hier eenmaal bent, wil je hier nooit meer weg. Maar ik had dat totaal niet. Het was me een volkomen raadsel wat mensen daar nou de hele dag deden. Iedereen hing maar een beetje rond, in de bar, op het strand, meestal in een hangmat, wietrokend en voor zich uit starend. Ik vroeg ook op een gegeven moment: moeten jullie nooit werken, maar dat deden ze kennelijk ´s ochtends heel vroeg, zodat ze de rest van de dag konden luieren. Ik vind het een fascinerende manier van leven, maar na vier dagen was ik wel weer klaar voor wat meer avontuur. Daarnaast had het eiland ook een paar minder fijne kanten: allereerst is het niet de meest ideale plek om als meisje in je eentje rond te lopen. Niet zozeer omdat het gevaarlijk was, maar meer omdat ´alleen zijn´ daar ongeveer gelijk staat aan ´zonder gezelschap, dus die zal wel gezelschap willen´. Althans dat idee kreeg ik. In het guesthouse waar ik sliep wilden ze me ook de hele tijd overal mee naar toe nemen, wat wel eens een beetje te enthousiast was, zeker omdat mijn voornaamste doel daar was om even bij te komen. En als ik dan een keertje na lang uitslapen opstond, en er staan 3 mensen in de keuken luid te applaudiseren en juichen dat ´jaaa ze is wakker´ en ´jaaa ze leeft nog´, krijg ik al helemaal zin om nog terug in bed te kruipen en ze nog een tijdje in spanning te houden over de vraag of ik nog leef. Op straat was het ook wel eens lastig. Als ik 100 meter liep naar het restaurant of strand, stopten er minstens 5 auto´s om te vragen of ik een lift wilde. Of ik mee wilde rijden op iemands motor, hij zou het me wel leren, of ik meewilde in de kano, op de fiets, in de auto, etc..Een jongen met een kar vol met geiten, of hij me op eten mocht trakteren (ik dachtgaan we zeker geit eten, dus ik heb vriendelijk bedankt, plus het feit dat die jongen zelf ook naar geit stonk ennog zo3 tanden in zn mond had, hielp ook niet echt) en nog meer van dat soort dingen. Nou hoorde ik wel van iedereen dat het daar heel normaal was om te liften, je zag het de mensen van het eiland ook steeds doen; als ze ergens heen wilden, gingen ze gewoon langs de kant van de weg staan en werden ze opgepikt. Maar ik dacht ja je zal er maar net eentje tussen hebben die denkt;met dat Europese meisjerij ik eens mooi even de bosjes in. Dus dat heb ik natuurlijk niet gedaan.

Verder zijnkevertjesop die eilanden niet zomaar kevertjes, maar hebben felle kleuren, rare stekels overal en zijn vooral een stukje groter dan hier. Ik had er heel wat in mn kamer zitten. Vaak probeerde ik ze met een glaasje en een stuk papier buiten te zetten (want ik weet niet hoeveel van die gekke kevers er zijn in de wereld, is een beetje zonde anders, en misschien komt er gif of babykevers of weet ik wat uit als je ze plet), maar het was een beetje dweilen met de kraan open: ze waren overal. Ik ben ook echt ontzettend veel gebeten en gestoken door al dat tropische ongedierte en in plaats van dat ze een netjes rood bultje achterlaten, kreeg je van die grote blauwe plekken. Na een paar nachten op Trinidad en Tobago zag ik er meer uit alsof ik een stevig potje gepaintballd had en alle ballen met mn benen had afgeweerd, in plaats van dat ik lekker had uitgerust op een zonnig eiland.
Uitgerust, blauw en met veel zin vertrok ik vervolgens naar Paramaribo in Suriname. Suriname is zooo leuk. De mensen zijn voornamelijk zo ontzettend leuk; vriendelijk, spontaan, met een goede dosis humor en het hart op de tong. En ik kon weer eventjes Nederlands praten. Ik heb een paar dagen genoten in Paramaribo, waar ik vooral rond heb gelopen in het stadje, terrasje pakte aan de waterkant, veel Nederlandse mensen ontmoet heb en vooral erg lekker heb gegeten. Overal probeer ik het lokale eten uit (op de eilanden had je doubles, een soort deeg met erwten erin, en in Amerika de smerige kant en klare Mac and Cheese), maar mn favoriet is toch zonder twijfel de Surinaamse roti.Maar wat ik zeker niet ga missen, is de geluidjes die Surinaamse mannen de hele dag naar je maken. Van die hondengeluidjes zeg maar, ik snap nou waar de Nederlandse mannen dit geleerd hebben. Ik werd verschillende keren Sneeuwwitje genoemd (oke, begrijpelijk), maar verder.. ze volgen je, willen kennis met je maken, met je meefietsen, je telefoonnummer, weten waar je hostel is, enz.. Echt, dit was zo irritant, dat ik een ring heb gekocht om te doen alsof ik getrouwd ben want dat is het enige dat helpt.
Nu zit ik dus in Brazilie en ik vertrek morgen weer naar het volgende plaatsje: Pipa. Daarna nog een paar kustplaatsjes, en 9 december vlieg ik dan naar Rio de Janeiro. In het hostel in het vorige plaatsje waar ik was, Belem, ontmoette ik een Braziliaanse jongen die in een jaar tijd door heel Zuid-Amerika is gefietst. Ik vond dat zo´n ontzettend gaaf idee. Maar hij wist dus alle mooiste plekjes en dankzij hem heb ik nou enigzins een route van waar ik allemaal naar toe ga. Een redelijk drukke route, maar er is ook zoveel te zien hier!
Nou, het is tijd om lekker in een hangmat te gaan liggen (ik wil jullie verder ook niet al te jaloers maken). Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf voor dit verhaal echt met pijn en moeite van mn handdoekje op het strand heb moeten slepen, dus de volgende keer kan het wat langer duren.

I looooovee New York

Vandaag is mn eerste dag in Miami en ik heb eindelijk even tijd om bij te komen en een verhaaltje te schrijven.Hetis hier zo'n 30 graden, ik zit in een erg fijn hostel, waar je buitenlekker in de zon kunt liggen en dat isdan naast bruin worden, muziek luisteren, lezen en slapenmeteen een van de belangrijkste bezigheden hier.InNew York was dat wel anders,daar heb ik iedere dag vanalles gedaan, behalve genoegslapen.Het is'The city that never sleeps' en als je niks wilt missen (zoals ik) dan slaap je dus ook niet. Maar ik vondNew York echt geweldig! Ik heb al een paar t-shirts en een pyama broek om dit te bewijzen. (zie foto's)Wat een gave stad zeg, het is moeilijk om het daar niet leuk te vinden. Het hostel waarin ik sliep was erg gezellig, het is net een groot huis, met twee slaapzalen, een huiskamer, keuken en badkamer. De eigenaar van het hostel, Jonathan, is een jonge jongen van achter in de20,die een beetje lijkt op Perez Hilton (de showbizz reporter).'s Ochtends zet ie Mariah Carey of Elton John op en krijst hetmet een hoog stemmetjemee.Het is erg vermakelijk. Hij heeft iets met Frankrijk, dusterwijl ie lekker doorzingt,maakt ieFrench Toast ofcrepes. Maar wat ie ook maakt, het brandt iedere keer aan en iedereendie nog niet wakker was, wordt wel zn bed uitgerookt door destinkende rookwolk diedoorhet huis gaat.Het hostelligt net in het begin van Harlem; eenheel aparte buurt. Het is een buurt waar overduidelijk de vrouwen de baas zijn. Ik zaggrote stoere negers 's ochtends vroeg chihuahua's uitlaten, ongetwijfeld omdat mevrouw thuis ze dat opgedragen heeft. Ook op straat zelf hoor je voornamelijk de vrouwen, diemeestal communiceren door kei hard tegen mekaar te schreeuwen.Een keerprobeerde ik in de buurt pleisters te kopen, wat echt een hele uitdaging was. Je wordt al ontzettend aangekeken omdat ze je niet kennen bij de lokale buurtsuper en dan nog maar eens duidelijk maken wat je nodig hebt, want niet iedereen spreekt blijkbaar Engels. 'Voetencreme?' nee.'Massage olie?' neee. Nou na 4 winkels had ik ze.

Verder is New York een energieke en vriendelijkestad waar de sfeer van'alles is mogelijk' overal aanwezig is. Ikhad echt te weinig uren in een dag om alles te zien en te doen. Wat me opvalt is dat alles is 'costumised'. Alles wat je ook maar kan bedenken om te doen/eten/drinken of wat dan ook; het is er. En dan nog kun je kiezen uit 100 soorten en het naar je eigen smaak aanpassen. Tegelijkertijd zijn ze ook erg snel en soms is dat lastig. Je moet dan tegelijkertijd kiezen uit de 50 verschillende salades op de menu kaart en het meteen al zeggen. Tis maar goed dat ik vegetarier ben anders zat ik daar nu nog te kiezen.

De eerste dagen ging ik veel op pad met Claudia, een Duits meisje dat net als ik is afgestudeerd en er even tussenuit wilde. Zij had zich maanden voorbereid en weet overal de weg en vertelt me precies waar we heen moeten.Na een paar dagenbegon ik het voor het eerst een beetje te snappen, maar daarvoor was ik voornamelijk de hele dag de weg kwijt. Vooral de eerste dag, toen Claudia even naar de bieb ging en ik zei nou dan ga ik shoppen, en ik voor het eerst in m'n eentje in de stad stond. Ik voelde me net een kind in een snoepwinkel. Hier een leuke winkel, daar mooie kleren, daar een mooi gebouw. Ik wou op 10 plaatsen tegelijk zijn. Ik ging maar gewoon naar alles toe wat ik leuk vond en heb er een heeele tijd over gedaan voor ik weer bij t hostel was, maar zo zie je wel weer eens wat.

Vorige week woensdaggingen we met een hele groep van het hostel naar de Yankees finale hier in de stad, want daar moest jebij zijn.We namen de metro naar het Yankees stadion in the Bronx. Hier verzamelden zich honderden Yankees fansenkon je naast het stadion tussen grote pilaren min of meer meekijken op een groot scherm. Het was ontzettend gezellig om tussen de menigte van feestende en echt gekke Amerikanen te staan. Ze gingen los zoalsNederland los zou gaan als we het WK zouden winnen.Nou snap ik toch werkelijk niks van dat hele baseball (ik wist alleen dat die ene het ex-vriendje is van Madonna) en het was koud dus ik ging maar eens kijken in mn boekje waar demeest dichtbijzijnde kroeg was. Noucommentaar dat ik kreeg!! Zelfs de Yankees fans om me heen zaten me uit te lachen.Hoe ik dat noukon doen tijdens deze wedstrijd?? (Ja ik snap het zelf ook niet.)

Twee dagen laterwas de parade voor de Yankees en dat was kennelijk reden genoeg om ruzie te gaan maken op de South Ferry naar Staten Island (waarvandaan je het vrijheidsbeeld kunt zien), want toen ik er aan kwam, brak net de hel los. Ik denk dat ik zo'n 100 politiemannen naar binnen heb zien rennen en de straten stonden binnen 5 minuten vol met politiewagens en ambulances. Even later stroomden de Yankees fans de aankomst hal van de Ferry uit. Kennelijk was het te druk geworden en kregen ze daarom ruzie. Wat me wel opviel is hoe klunzig de politie overkomt. De een verliest zn walkietalkie, de ander rent tegen een paal op en dan heb je nog die hele dikke politieman achteraan die luid hijgend de rest niet kan bijhouden. Het leek wel een comedy. Nou kon ik dusniet meer met de ferry, dus ben ik over de Brooklyn Bridge gelopen en daarna gaan shoppen in SoHo. Dat is gewoon geweldig en wat een verschil met shoppen in Nederland. Het leek wel of ze wisten dat ik eraan kwam en alles wat ik mooi vind al hadden klaargelegd.De hele winkel glittert en glimt je tegemoet. Jurken met pailletjes, gouden en satijnen panty's en mooie vrouwelijke opvallende jurken (niet het Nederlandse type 'degelijk'en 'kan ik het ook nog aan naar mn werk'). Ikgeloof dat ik zelfwel wat kilo's eraf gewandeld heb, maar mn tas isflink aangekomen.Maar samen houden we het vliegtuig weer balans dan.

Zaterdagavond was mn laatste avond in New York en samen met een Zweedsmeisje uit het hostel en nog wat meer Zweden besloten we te gaan clubben.(Ik was echt uit met 3 blonde lichtgevende Zweden, wat erg handig is in een donkere nachtclub.) Maar wat was dat ongelooflijk gaaf. De club bestond uit 4 verdiepingen; in de kelder: karaoke, begane grond: r&b, hip hopaan elkaar gemixt doorecht een fantastisch goede dj, eerste verdieping: een soort hardere trance muziek, en dan helemaal bovenin eenkleinere warme zwoele ruimte met samba muziek.We hebben gedanst en gedanst en nog meer gedanst. Opeens was het sluitingstijd en we waren uitgehongerd dus natuurlijk weer pizza gegeten. De zon was al op toen ik ging slapen, en volgens mij een uur of twee later moest ik alweer opstaan en was het tijd om uit te checken en afscheid te nemen.Ik vond het echt zo jammer om daar weg te gaan!Maar het is tijd voor een nieuwe stad: Miami. Mijn doel is om er een lekker luier weekje van te maken!

ps: bedankt voor de leuke reacties! Leuk dat iedereen zo mee leest!

ps2: Dankjewel voor de lieve smsjes die ik kreeg voor ik het vliegveld in stapte. Ik kon niet meer antwoorden, want hier in de VS doet mn telefoon het niet. (vanaf eind november moet ie het weer doen).

Het is begonnen!!

Eindelijk!!Naeen lange tijd van werken en sparen is dan nu eindelijk zover; het gespaarde geld mag weer opgemaakt worden.Moet er een beetje balans inhouden natuurlijk. Ik ben gearriveerd in New York, na een paar hectische dagen en een vlucht van 8,5 uur. Toen ik in het vliegtuig zat, echt toen pas, dacht ik ineens: ik ga gewoon echt 9 maanden op reis. Eerst drong het nog helemaal niet door, was ik meer bezig met regelen dan met aan de leuke dingen denken. De komende 9 maanden ga ik lekker over de wereld zwerven en eens kijken hoe dat er nou allemaal uitziet aan de andere kant van de wereld. Voor degenendie ik nog niet uitgebreid ingeuren en kleuren heb uitgelegdwaar dat dan toch allemaal heen gaat, komt hier nog eenkeer mijn reisschema:

tm 8 nov: New York
8 nov - 15 nov: Miami
15 nov - 19 nov: Port of Spain (Trinidad en Tobago)
19 nov - 13 feb: Zuid-Amerikca, van Paramaribo naar Quito
13 feb - 18 feb: Cancun
18 feb - 16 maart: Los Angeles
16 maart - 18 apri: Nieuw-Zeeland
18 april - 16 juni: Australie, van Sydney naar Darwin
16 juni - 17 aug: Azie, van Phuket naar Hong Kong

Morgen ga ik New York eens wat beter bekijken. Ik heb er echt super super veel zin in!! Zal er gauw meer over schrijven, maar nu eerst eens even gaan bijkomen van mn reis.