Het begon zo’n 1,5 week geleden in café ‘t Hart toen we na een chickflick en wat drankjes tot de conclusie kwamen dat we een break nodig hadden van ons o zo zware ambtenarenleven. En omdat ik zelf alweer een maand lang zwaar onderkoeld door het leven ga en de R alweer een tijdje in de maand zit en om niet het onnodige risico op een witte kerst te lopen, vonden we Tenerife wel een goed idee. Het is hier lekker warm, er is mooie natuur en leuke strandjes om op te chillen.

Ik zit nu met mn mini schrijflaptopje op schoot op een strandbed, naast me een gin tonic en boven me een fel zonnetje op mn hoofd. Op de strandbedjes naast me een groepje Engelse dames, die, zo heb ik geconcludeerd na een tijdje meeluisteren, best lief maar gewoon een beetje wereldvreemd zijn. Vlak voor ze hier naast me gingen zitten kwam er één van hen naar me toe en praatte serieus tegen me alsof ik een gehandicapte aap was. Helemaal bukken met haar gezicht vlakbij het mijne, zegt ze: hello lady. Anyone? Gebarend naar de stoel naast me met wijde handgebaren. Dus ik wou zelf een volledige zin beginnen met ‘sure go ahead nobody is …’ Zegt ze ‘we… here… sit? ’ terwijl ze weer naar de stoelen wijst en demostreert hoe zitten eruit ziet. Toen hield ik het maar bij een knik haha. Mensen zijn zo grappig. Vroeger kon ik altijd uren schrijven over vanalles en ergens gaandeweg werd dat minder maar ik mis het wel. Dus nu terwijl Kim op pad is om een berg te beklimmen ergens verderop, is het tijd voor een reisverslagje. Ook al zijn we maar 5 dagen weg. We zitten wel vlakbij Afrika dus dan mag het.

De eerste dag begon eigenlijk midden in de nacht. Mijn wekker ging om 4.00 uur en op dat tijdstip was ik de laatste tijd iets vaker gaan slapen dan opgestaan dus dat viel echt tegen. Ik had bijna de trein gemist, echt op 5 seconden na. Gelukkig word ik altijd hyper van vliegvelden dus het kwam weer goed. Ik heb het geluk dat ik eigenlijk altijd me weet te omringen door van die georganiseerde mensen. Zo ook Kim, die ervoor zorgde dat we op tijd in de juiste rij stonden terwijl ik eigenlijk naar de Starbucks wilde rennen. En waar ik misschien te weinig stress op basis van toch eigenlijk wel vals zelfvertrouwen (“ze vliegen echt niet weg zonder ons hoor”) stressen de mensen om me heen wat meer en dat is eigenlijk top, die mensen zijn hard nodig. Dus toen iemand vooraan de rij riep of alle mensen die naar Tenerife moesten naar voren wilden komen en Kim spontaan de lintjes van de rijen losmaakte en de hele rij achter ons liet en we, zo hoorden we later, een soort halve opstand hadden gecreëerd hierdoor, heeft ze er wel mooi voor gezorgd dat we onze vlucht haalden. Want ondanks alles werden we toch weer omgeroepen terwijl we op de wc zaten (helaas voor mij niet de eerste keer dat ik dat meemaak) en zijn we zonder door te trekken (waarvoor sorry!) de wc uitgerend richting vliegtuig. Maar we hebben em gehaald. En nu zitten we hier in een best wel chill resort, met een zwembad en allerlei activiteiten, zoals aqua zumba waarbij ik helaas vanmorgen mn teen lichtjes gekneusd heb tijdens het fietsen met je benen terwijl je de rand van het zwembad vast houdt (maar het water was daar waar ik stond maar een halve meter diep).

Gisteren gingen we iets doen wat ik al zo ontzettend lang graag wil, namelijk walvissen spotten. We hadden een tripje geboekt de eerste dag en alles zou goed komen. Maar toen wisten we nog niet dat eigenlijk niks hier volgens onze planning gaat. Zo zouden we vandaag ook een vulkaan gaan beklimmen maar waren we perongeluk te laat opgestaan. Gisteren zouden we worden opgehaald door de bus die ons naar de boot zou brengen maar zaten we perongeluk bij de verkeerde halte. Wat ook wel een klein beetje mijn schuld was want “het is echt wel normaal hoor dat bussen hier een half uur te laat komen”, terwijl ik naar Kim had moeten luisteren “Waar is de bus? Waarom is de bus er nog niet? We moeten iets doen”. Nouja uiteindelijk vonden we een andere walvissen spot boot en we hadden het niet beter kunnen treffen: we zagen echt kei veel walvissen tot het punt waarop ik zelfs verwend werd en dacht jaja leuk weer een walvis. En zelfs selfies heb met walvissen. Daarna kwamen de dolfijnen, die echt super cute waren. Blijkbaar zijn dolfijnen heel speels en vinden ze het leuk om naast de boot op te zwemmen en zo boven het water uit te springen. Ik dacht altijd dat alleen die geëlektrocuteerde dolfijnen in zo’n park van dat soort kunstjes deden maar dat is dus niet zo. Er ligt hier trouwens ook een soort orka park dat we bewust vermijden omdat ik ooit een filmpje heb gezien van een orka die serieus zelfmoord probeerde te plegen door zichzelf op de kant van het zwembad te leggen en niet meer terug het water in wilde. Gewoon van pure ellende in zo’n orka park. Dat zou dus hetzelfde zijn alswanneer jeals mens van pure ellende besluit niet meer in te ademen. Dus ik ben blij dat we gewoon vrij zwemmende visjes gespot hebben. Zelfs nog even gesnorkeld toen de boot een stopje maakte. Wat echt super tof was, ookal vroeg iedereen aan ons of we dat ‘echt wel gingen doen’, wat ik best een rare vraag vond. Het was wel een beetje koud, en de enige oplossing was er maar gewoon vol in te springen, maar eenmaal in het water was het wel heel cool. Letterlijk. Maar wat was dat een topdag, 5 uur op de boot, onbeperkt sangria, een mooie ondergaande zon en genoeg natuur en vissen om te spotten.

Oeh, Kim komt terug en zegt dat ze een mooi strandje gespot heeft waar we heen moeten. To be continued..