14 mrt. 2010
🇺🇸
vanuit Verenigde Staten
Noord-Amerika is toch zo'n verschil met het zuiden. Ik dacht dat ik wel even fijn zou vinden om naar een land te gaan waar alles wat beter georganiseerd was en waar ik ook echt zou begrijpen waar
mensen het nou precies over hebben. Maar zo gauw ik op het vliegveld was en in de rij stond bij American Airlines, en ik een vrouw van deze vliegmaatschappij een man zag uitfoeteren, omdat hij zijn
tassen 3 meter van zich af had staan, en dat had dus wel ontzettend veel weg van een terroristische aanslag, 'ze had bijna security gebeld hoor', toen wist ik weer: ohjaAmerika, het land met al die
regeltjes waar ze zo ontzettend van lijken te houden.
Toenmiste ikvervolgens in Houston ook nog een van mijn aansluitende vluchten, doordat het uren duurde bij de douane waar ze je al die vragen stellen.. Waar je in principe kan zeggen wat je wil.
'Wat doe je als je geld op is?' Ja, dan ga ik illegaal werken in de States, of anders tover ik die grote zak drugs die ik in mn schoen verstopt heb tevoorschijn en verkoop ik em, of beroof ik wel
een Amerikaanse bank. 'Dan ga ik naar huis'. Toen de vragen klaar waren, mocht ik het halve vliegveld door gaan rennen, op mn blote voeten want de vloer was te glad voor mn slippers. Ik kwam 8
minuten voor boarding aan, toen de mevrouw, echt zo'n Sarah Palin type ook, zei: nee ik heb net de deur dichtgedaan. En ik wachtte even tot ze zou zeggen: ik maak em wel even open, want de laatste
keer dat ik checkte gingen deuren die dicht kunnen ook weer open. Maar ze zei niks, dus ik vroeg oke wanneer gaat ie open. Nee, ik kan em niet meer openmaken, want hij is dicht. Ze had geen
sleutel. Kunnen en willen zijn soms zulke verschillende dingen. Maar goed,dan maar3uur wachten op de volgende.Welcome in the US.. pfff
Ik vloog van Quito naar Cancun, maar had een tussenstop in Miami. Een stop van 22 uur, maar het was een zaterdagavond dus slapen ho maar. Ik ontmoette een stel gezellige mensen in het hostel, dus
toen maar weer een of andere club in gedoken. Slapen doe ikwel in het vliegtuig. Het was zo onverwacht en zo ontzettend leuk. Toen ik de volgende dag in Cancun aankwam was ik behoorlijk uitgeput en
ben meteen gaan slapen, om vervolgens 16 uur later weer wakker te worden. Cancun heeft echt een waanzinnig schitterend mooi strand. Precies zoals op de plaatjes: wit zand en helderblauw water. Maar
ik heb in totaal een uur op het strand gelegen tot ik verveeld was. Ik ging de volgende dag naar Playa del Carmen en naar Tulum. Playa del Carmen is wel grappig. Samen met Cancun is het een beetje
als Miami, alleen spreken ze hier Engels. Tulum vond ik zooo mooi. Je had daar de ruines van een oud Maya dorp, midden op het strand. Die Maya's hadden het zich goed bekeken, want de zon komt daar
iedere ochtend boven de zee op. Echt heel mooi.
In het hostel in Cancun werkte een Cubaan die bloedfanatiek fan was van het Nederlandse voetbalteam. Hij kon er niet over ophouden. Ik kon ook niks verkeerd meer doen, omdat ik uit Nederland kwam.
Hij heeft het hele voetbalteam voor me uitgetekend met wat volgens hem de beste opstelling was. En daarna nog even het team van 10 jaar geleden. En alles ertussenin. Hij wilde Nederlands leren en
in ruil daarvoor kreeg ik heel wat Spaanse lessen, heel handig!
Nu ben ik inmiddels in California, en ik vlieg over een paar dagen naar Nieuw-Zeeland. *Terwijl ik dit schrijf, heb ik echt kriebels in mn buik*. De tijd gaat veel te snel!
Even over mn avonturen hier in de VS. Ik kwam aan in LA en was zo moe dat ik naar het eerste de beste hostel ging vlakbij het vliegveld. Maar kennelijk was dit nogal een achterbuurt. 'Hey white
girl, you from Holland aight? Got some weed?' Dat sfeertje. Nou de volgende dag mn backpack ingepakt en naar een hostel in West Hollywood gegaan. Onderweg kwam ik nog een zwerver tegen, die had ook
een backpack zei die, terwijl ie me zijn plastic tas liet zien. Ja heel mooi, zijn we toch eigenlijk niet zo verschillend he. Toen ik in de bus moest betalen en in mn portemonnee zat te zoeken, zat
er een hele grote donkere mevrouw op de voorste rij met boobs tot op haar enkels en ze siste naar me: 'Show me one of those big fives'. Ik denk dat ze mn geld wilde, maar ben ook geen expert in
ghetto taal. Was blij toen ik in het andere hostel was. Daar zat het vol met mensen die het allemaal gaan maken in de showbizz, als comedian, acteur/actrice, schrijver, etc. Het was in ieder geval
erg leuk. Ik ontmoette een jongen uit Nijmegen, die door de States aan het reizen is. Jaloers dat ik was dat hij gewoon een paar dagen geleden nog een lekkere bruine boterham met Nederlandse kaas
gegeten had! Nouja de volgende dag gingen we naar Santa Monica en besloten te gaan inline skaten naar Venice Beach. Was wel weer een tijdje geleden dat ik dat nog eens gedaan had, maar echt super.
Het zonnetje scheen, het strand was prachtig, lekker een ijsje gegeten en mensen gekeken en toen weer terug geskate. Delaatste dag in LA ging ik naar de Dr. Phil show, als publiek wel he.En het was
helemaal niet verschrikkelijk! Alles was zo supergoed geregeld, als je het vergelijkt met sommige Nederlandse producties. Het onderwerp was anorexia, echt iets voor mij natuurlijk. Als ik dit thuis
op tv had bekeken, had ik er een zak chips bij gepakt. Er was een gezin met een meisje dat iedere dag haar eten uitspuugde. Het kind woog amper 40 kg.. ik had nog nooit zoiets gezien. Ik was echt
best wel onder de indruk. Alles werd in een keer achter mekaar opgenomen en het was niet zo nep als ik had gedacht.
Toen was het tijd voor Las Vegas. Mijn eerste trip naar Vegas, zo bleek achteraf. Vegas is zoooo leuk. Een groot pretpark voor volwassenen. Oh wat is daar veel te beleven, 24 uur per dag,
iedere dag, het houdt nooit op! Stappen in Vegas is super en als je daar klaar mee bent, kun je altijd nog aan de roulette tafel gaan zitten of even je blackjack skills laten zien. De eerste avond
ontmoette ik een Australisch meisje en ik zei tegen haar dat ik even richting de strip (waar alle casino's zijn) wilde en ze zei oh ik ook, nou dan gaan we toch gezellig samen. Ohja, zei ze onderweg,
het is trouwens mijn verjaardag om 12 uur. Ik zei ja hallo, feestje dus! Zij mocht beslissen. We gingen eerst een paar drankjes doen in het Bellagio, tot het 12 uur was. Ik bestelde een martini, maar
dat heet hier kennelijk anders, dus de barvrouw zei: bedoel je met wodka? Ik zei ja waarom niet, mix het maar met wodka. Maar ohnee het was geen mix, het was een enorm glas met pure wodka. Terwijl ik
hard zat te werken aan dat glas wodka, gooide Sarah er nog wat cocktails in. 'Kijk uit voor de auto's links!' zei ze later toen we langs de drukke weg richting een ander casino liepen, terwijl ze 3
keer de bosjes aan de rechterkant inviel. Toen we een tijdje later aan de roulettetafel zaten, deden we eigenlijk maar wat. We wisten niet eens echt hoe het werkte dus nou chipje hier, chipje daar.
Maar de chips bleven onze kant op komen. We wisten allebei onze 20 dollar om te toveren in 70 dollar. Wat wij als arme backpackers al genoeg vonden dus we besloten weer te stoppen om door te feesten.
De volgende dag ging zij weer weg en kwam ik Bernard uit Nijmegen weer tegen. We onmoetten nog een leuk Duits meisje en een onzettende schat van een Schotse jongen. We gingen feesten in Studio 54 in
het MGM Grand en eindigden aan mijn lucky roulette tafel in het Flamingo casino. We hebben samen nog een ontzettende mooie tijd doorgebracht in Vegas. Ik vond het echt fantastisch.
De laatste dag in Vegas had ik een trip naar de Grand Canyon geboekt. In een bus vol met grote brede Amerikanen en hier en daar een dunne Europeaan of Chinees, gingen we op pad. Eerst een stop bij de
Hoover dam. Toen waren we toch al 2 uur onderweg en het ontbijt was zeker 1,5 uur geleden dus laten we stoppen voor een snack bij McDonalds (een snack!!). Oke vooruit, dan stoppen we eerst bij de
McDonalds en daarna nog even bij de Subway. Vervolgens was het tijd voor de lunch en op de terugweg weer langs de McDonalds. Waarom heeft Amerika een gewichtsprobleem nou ik zou het echt niet weten.
Op weg naar de Grand Canyon begon het te sneeuwen en eenmaal daar aangekomen, was het een flinke sneeuwstorm. Het zicht was echt super slecht. Ik maakte evengoed maar een paar foto's en liep een
beetje teleurgesteld weg. Toen hoorde ik ineens iemand zeggen oh kijk het wordt beter, dus ik liep terug. De wolken verdwenen en de zon kwam tevoorschijn en toverde langzaam de Grand Canyon
tevoorschijn. Het was zo mooi! Echt niet te beschrijven.
Maar dit was niet mijn eerste trip naar Vegas. Want toen ik na Vegas in het hostel in San Francisco aankwam en ik ineens een bekende stem achter me hoorde.. ja hoor, een Australischejongen die ik
eerder op die stop in Miami had ontmoet. De volgende dag zat ik achter de computer en hij 2 computers verder en hij zegt ineens: hey, je wil vast niet mee op een roadtrip of wel? Nou eigenlijk... Ik
hou echt van die spontane ideeen. Dus de dag erna huurden we een auto om langs de kust richting het zuiden te rijden. Amerika is zo'n goed georganiseerd land he. Zou je denken? Nadat we de Big Sur,
prachtige kustweg, afgereden waren, was de weg afgesloten omdat er 6 dagen geleden een steen op de weg was gevallen, en mochten we niet meer door. De kustweg is een lange rechte weg rechtdoor, met
nauwelijks zijwegen om ervanaf te komen. En een bordje met 'goh over 3 uur rijden houdt de weg op en moet je 3 uur terugrijden', ho maar! Dus weer helemaal teruggereden om uiteindelijk in Monterey,
een klein stukje vanaf San Francisco te eindigen. Nouja, hoort er allemaal bij. De volgende dag naar Santa Barbara gereden, echt een super mooi stadje. Hier hebben we vooral rustig aan gedaan. Lekker
vis gegeten en de avond geeindigd in een Irish pub. Hadden we wel verdiend na al dat rijden. Vanaf Santa Barbara gingen we richting Vegas, waar we een lekker luxe hotel geboekt hadden voor 3 nachten.
Zo'n grote hotelkamer met zn tweeen is nog goedkoper dan naar het hostel gaan. (15 dollar pp per nacht, terwijl het hostel 16 dollar is.) En heerlijk die luxe! Op weg naar Vegas reden we door een
gebied dat Big Bear Lake heet en kwamen we in een prachtig sneeuwlandschap terecht. Sneeuw is best leuk als het maar een dagje duurt. Daarna dus Vegas deel 2 en inmiddels zit ik weer in San
Francisco, waar ik gisteren de Canadese jongen waar ik in Brazilie mee optrok, weer tegenkwam. San Francisco is een hele mooie, relaxte stad en ik vind het wel jammer om hier weer weg te gaan, maar
het is niet zomaar weg. Ik ga naar Nieuw-Zeeland!! Ik kan het bijna niet geloven. Letterlijk aan de andere kant van de wereld!