Vanuit La Paz, Bolivia is het tijd voor een nieuwe update. Vuil, ongewassen en met vermoeide oogjes kwam ik hier vanochtend om 7 uur aan bij het hostel, waar ik de mededeling kreeg dat inchecken pas vanaf 14 uur kon. Tja, dat heb je soms. Douchen kon gelukkig wel, dus ik zit weer frisgewassen een verhaaltje te typen. De reden dat ik zo vies was is dat ik een paar dagen met een tour het binnenland van Bolivia ben gaan bekijken. O.a. de zoutvlaktes, verschillende prachtige meren als Laguna Colorado en Laguna Verde, hotsprings en veel woestijn. Het waren een paar pittige dagen, met weinig slaap, overal zand en geen douches, maar oh oh wat was het mooi.
Na Rio de Janeiro (oud en nieuw was absoluut één van de hoogtepunten, één groot feest op het strand en prachtig mooi vuurwerk) ging ik met frisse tegenzin en lichte buikpijn toch weg van mn comfortabele plekje waar ik 3,5 week had doorgebracht, want het was tijd voor iets nieuws. Ik zei tegen mezelf dat ik niet alleen maar kon feesten. Dus ik nam een bus naar Puerto Iguacu in Argentinie, samen met nog een paar anderen uit het hostel, want dit is een logische keuze na Rio. Deze plek is beroemd om de watervallen die er vlakbij liggen. Ik heb echt mn ogen uitgekeken, wat waren die watervallen prachtig mooi. Ik heb er een paar foto's van op de site gezet, maar er staan er misschien wel 100 op mn camera want ik wilde ieder hoekje en gaatje erop hebben staan. Er is een punt waar je midden in de watervallen kunt staan, Devil's Throat. Je word binnen een minuut doorweekt, maar dat maakt niks uit, je blijft toch fascinerend naar dat grote watergebeuren staren. Tot sluitingstijd heb ik in het park rondgehangen, zelfs toen iedereen al terug naar het hostel was. Ik wilde meer van Argentinie zien, maar hiervoor had ik te weinig tijd. Ik vertrok naar Salta, vlakbij de Boliviaanse grens, om een nachtje bij te komen en daarna nam ik de bus naar Bolivia. In de bus naar Bolivia ontmoette ik een Ier, waarmee ik daarna een tijdje optrok. De Ier was verschrikkelijk irritant, type verwend enigskind, niks gewend en ontzettend onbeleefd en vooral sochtends veel te luidruchtig. Maar hij bleef een beetje aan me plakken, want hij volgde dezelfde route en het zorgde soms ook voor veel leedvermaak. De bus vanaf de Boliviaanse grens naar het stadje Tupiza die we beide namen was, hoe zal ik het noemen, erg avontuurlijk. Eén en al gehobbel en gebobbel. Je kon nauwelijks praten zonder dat je stem trilde. Maar dan kun je mopperen en klagen (Ier) of liedjes zingen om te horen hoe die klinken als je stem trilt (Nicole). Toen op een gegeven moment 2 oude mannen de bus in stapten, trillend en bijna vallend en al, en ik ontzet was omdat niemand voor ze opstond, en vervolgens door de Ier werd tegengehouden want ´we gingen echt onze stoelen niet opgeven´, tikte ik ze gewoon aan, stond op en gebaarde dat ze daar moesten zitten. Ier nog meer mopperen. Toen vervolgens de Ier eerst kei hard viel in de bus, daarna van de ene kant naar de andere kant werd geslingerd (ja je moet je ook vasthouden) en toen als hoogtepunt vòl door een van de opa`s in zn gezicht werd geniest, nou ik deed het bijna in mn broek van het lachen (en ook doordat ik al uren geen wc meer had gezien). Bolivia is geen makkelijk land om doorheen te reizen. Maar je kunt het zelf zo leuk maken als je wilt.
De volgende dag gingen we paardrijden. Nou was daar wat overtuigingskracht voor nodig om me dat paard op te krijgen. ('ja, ze worden echt goed verzorgd.' 'ja ze drinken genoeg, nee ze hoeven niet hard te rennen in de zon' etc.) Nadat ik in Thailan op een grote olifant had gezeten die door een man met een ijzeren speer vooruit werd geduwd, wilde ik het toch wel even zeker weten. Nou oke, paardrijden dus. Samen met de Ier en een gids van een jaar of 15 (hier in Bolivia werken de kinderen hard, en zijn ze over het algemeen veel te jong daarvoor) gingen we een tocht maken. Wat erg grappig was is dat de Ier en ik ieder een paard hadden dat erg goed bij ons paste. We hadden het er later nog over of het paard zich nou aan je aanpast, of dat het toeval was. Mijn paardje was lief, langzaam en liep altijd relaxed om zich heen kijkend ver achter op de rest. Echt rennen deed ie ook niet, ook niet als je em daartoe aan probeerde te sporen, maar dat vond ik geen probleem. De Ier en zn paard daarentegen hadden wat meer problemen. Zijn paard was koppig en luisterde voor geen meter. Om de zoveel tijd besloot ie dat het tijd was om zich te verzetten, draaide zich gewoon ineens om en rende terug. Helemaal dubbel lag ik op mn paard toen er ineens een hysterisch paard op me af kwam rennen met daarop een gestreste Ier die aan zn teugels probeerde te trekken om em te remmen. Maar dat beest ging gewoon steeds zn eigen weg en er was geen houden aan. Wat een beetje minder was, is dat zijn paardje de mijne steeds aan wilde vallen. Moesten we nog langzamer lopen, maar dat vonden we niet zo erg.
Na Tuzipa was het tijd voor de zoutvlaktes in Uyuni. We namen de bus, wat wederom geen grappige bus was, maar ik heb lekker geslapen, tot grote verbazing van de rest. Op reis leer je grote lessen en kleine lessen, maar in Zuid-Amerika heb ik voornamelijk geleerd om op iedere plek, onder alle omstandigheden in slaap te kunnen vallen en ook hoe ik urenlang mn plas moet ophouden. Wijze levenslessen zijn het. In Uyuni doe je eigenlijk maar één ding: meteen een tour boeken om de omgeving te bezichtigen. Zo zat ik dus de volgende dag in een stoffige jeep, met een Ier, een Argentijns stel en een ontzettend leuk jongens stel uit California. Maar ik heb zo ontzetten genoten van die reis. Ookal zit je na dag 1 onder het stof, zout en zand en na dag 2 ook nog onder de Flamengo poep, de hotspring waar we met de hele groep op dag 3 indoken, maakte veel goed. Nu is het tijd voor La Paz, de hoofstad, die midden tussen de bergen gebouwd is. Het hoogtepunt hier is fietsen op de death road, maar geen haar op mn hoofd die daaraan denkt. Ik val nu al uit hangmatten en stapelbedden, dus fietsen op zo`n weg is niet aan mij besteed. Ik ga een paar daagjes uitrusten en dan denk ik de jungle in Bolivia in! Ik hou jullie op de hoogte.