Wat gaat de tijd snel zeg! Als ik nu terug kijk op wat ik de afgelopen weken allemaal gezien en gedaan heb, kan ik bijna niet geloven dat ik paszo´n 4weken onderweg ben. Momenteel zit ik in een internetcafe in Brazilie, in het plaatsje Natal om precies te zijn. Met een t-shirt uit New York, slippers uit Paramaribo, oorbellen uit Miami en een broek gewassen in de Caraibische stijl en waar nu dus de rafels overal langshangen. Zo spaar ik langzaam een wereld outfit bij elkaar. Het zand van het strand waarop ik vandaag na het ontbijt langzaam een beetje ben wakker geworden zit nog tussen mn tenen, een aantal heerlijke caipirinha´s zijn al gearriveerd in mn buikje en een paar zitten er nog in mn hoofd na te bonken van gisteravond. Het leven is echt heerlijk hier.
In Miami vond ik het ontzettend leuk. Ik zat in een hostel met een mix aan mensen van over de hele wereld. Er was een groot terras buiten waar iedere avond wel wat te beleven was en binnen 2 minuten zat je op het strand.Eigenlijk is er verder in Miami niet zo heel veel te beleven, behalve feesten en strand. De meeste mensen in het hostel spraken Spaans of Italiaans en na een paar dagen ben ik zelf naar de bieb om de hoek gegaan om een poging te doen Spaans te leren. Maar het was niet zo´n succes. Iedere dag kwamen er wel weer nieuwe mensen,deeen wat gekker dan de ander. Zo was er een jongen die regelmatigin de badkamer of op het strand sliep, omdat hij bang was dat de CIA hem kwam opzoeken, de grote, brede jongen die in mijn slaapzaal sliep, die de airco iedere nacht op vries-strand zette omdat ie bang was voor kevertjes (en die zouden komen bij temperaturen hoger dan 10 graden), de Franse kok die nu in eenduur restaurant in Miami werkte, maar vroeger de persoonlijke kok van P.Diddy was en verder een heel aantal mensen die al hun halve leven rondreizen.´s Avonds zat iedereen op het grote terras van hethostel en dan komende meest rare (levens)verhalenna een paar wijntjes boventafel.Ik hou echt van dat soort avonden, het was super gezellig.
Nadat de week was omgevlogen in Miami, was het tijd om door te vliegen naar Trinidad en Tobago. Het is niet het makkelijkste land om door te reizen. Alles gaat heeel erg langzaam. Van alle plaatsen waar ik tot nog toe ben geweest, is hier volgens mij het cultuurverschil met Nederland het grootst en ook het best merkbaar. Ik kwam aan op het eiland Trinidad, vanwaar ik een taxi nam naar de boot die zou vertrekken naar het andere eiland: Tobago. De taxichauffeur,een jonge jongen die Leroy heette,werd liever bij zijn tweede naam `Young Bloodz´ genoemd. Dit stond ook in grote rode letters vol op zn voorruit. Ik kreeg het niet over mijn lippen om em zo te noemen. De jongens hier hebben vaak meerdere vriendinnetjes tegelijkertijd en kijken erg op tegen het hele gangster gebeuren dat ze op tv zien en dan moet je natuurlijk zo´n naam op je voorruit hebben,maakt verder nietuit dat je dan het verkeer nietmeer kunt zien..En ook op het Caraibische eiland hebben ze de bureaucratie uitgevonden, merkte ik toen ik een ticket voor de boot van het ene eiland naar het andere probeerde te kopen.Twee uur van te voren moet je je melden en dan mag je dan wachten en word je van het ene loket naar het andere gestuurd, en bij het laatste mag je weer terug naar het eerste. Maar eenmaal op Tobago aangekomen, was het het wel waard. Ik kwam aan in een klein plaatsje met mooie stranden, wat een perfecte locatie was om eventjes bij te komen, uit te slapen en alle avonturen van New York en Miami even te laten bezinken. In het guesthouse waar ik sliep, ontmoette ik een jongen uit Schotland, die me meteen meenam het stadje in en me aan een aantal mensen voorstelde, die daar ooit als backpacker waren aangekomen, maar nooit meer zijn weggegaan. We dronken bier en gingen bij een soort houten verhoging aan het water naar de zon kijken. Ik zei dat ik honger had (volgens mij had ik al zo´n8 uur niet gegeten), maar de Schot maakte de typische Schotse opmerking: ´Oh just drink beer, eating is just wasting time you could have spend drinking.´ Uiteraard, hoe kon ik ook zoiets geks voorstellen. Na 2 Caraibische biertjes op lege maag was de zonsondergang ook ineens een stuk fascinerender. Ik heb nog geen land ontdekt waar mensen niet klagen over hun regering. Hierop Tobago kwam de regering op een gegeven moment op het idee om eenTrinidad & Tobago vlag op te hangen. Deze vlag kostte1 miljoen euro, zei de regering, wat een redelijk hoog bedrag is voor zo´n vlagje. Als protest gingen grote groepenmensen met een emmer onder de vlag staan. De politie kwam vragen wat er aan de hand was, en ze zeiden dat ze daar stonden om te wachten tot er goud uit de vlag naar beneden zou vallen, want dat moest toch wel bij zo´n dure vlag.Misschien geen gek idee om in Nederland als de JSF eens gaatvliegen, met een emmertje klaar te gaan staan, of misschien wat goud van de rails van de Noord-Zuid lijn af te gaan schrapen.

Ik ben heerlijk bijgekomen op Tobago, maar 4 nachten hiervan was meer dan genoeg. Mensen zeiden alsmaar tegen me: wacht maar, als je hier eenmaal bent, wil je hier nooit meer weg. Maar ik had dat totaal niet. Het was me een volkomen raadsel wat mensen daar nou de hele dag deden. Iedereen hing maar een beetje rond, in de bar, op het strand, meestal in een hangmat, wietrokend en voor zich uit starend. Ik vroeg ook op een gegeven moment: moeten jullie nooit werken, maar dat deden ze kennelijk ´s ochtends heel vroeg, zodat ze de rest van de dag konden luieren. Ik vind het een fascinerende manier van leven, maar na vier dagen was ik wel weer klaar voor wat meer avontuur. Daarnaast had het eiland ook een paar minder fijne kanten: allereerst is het niet de meest ideale plek om als meisje in je eentje rond te lopen. Niet zozeer omdat het gevaarlijk was, maar meer omdat ´alleen zijn´ daar ongeveer gelijk staat aan ´zonder gezelschap, dus die zal wel gezelschap willen´. Althans dat idee kreeg ik. In het guesthouse waar ik sliep wilden ze me ook de hele tijd overal mee naar toe nemen, wat wel eens een beetje te enthousiast was, zeker omdat mijn voornaamste doel daar was om even bij te komen. En als ik dan een keertje na lang uitslapen opstond, en er staan 3 mensen in de keuken luid te applaudiseren en juichen dat ´jaaa ze is wakker´ en ´jaaa ze leeft nog´, krijg ik al helemaal zin om nog terug in bed te kruipen en ze nog een tijdje in spanning te houden over de vraag of ik nog leef. Op straat was het ook wel eens lastig. Als ik 100 meter liep naar het restaurant of strand, stopten er minstens 5 auto´s om te vragen of ik een lift wilde. Of ik mee wilde rijden op iemands motor, hij zou het me wel leren, of ik meewilde in de kano, op de fiets, in de auto, etc..Een jongen met een kar vol met geiten, of hij me op eten mocht trakteren (ik dachtgaan we zeker geit eten, dus ik heb vriendelijk bedankt, plus het feit dat die jongen zelf ook naar geit stonk ennog zo3 tanden in zn mond had, hielp ook niet echt) en nog meer van dat soort dingen. Nou hoorde ik wel van iedereen dat het daar heel normaal was om te liften, je zag het de mensen van het eiland ook steeds doen; als ze ergens heen wilden, gingen ze gewoon langs de kant van de weg staan en werden ze opgepikt. Maar ik dacht ja je zal er maar net eentje tussen hebben die denkt;met dat Europese meisjerij ik eens mooi even de bosjes in. Dus dat heb ik natuurlijk niet gedaan.

Verder zijnkevertjesop die eilanden niet zomaar kevertjes, maar hebben felle kleuren, rare stekels overal en zijn vooral een stukje groter dan hier. Ik had er heel wat in mn kamer zitten. Vaak probeerde ik ze met een glaasje en een stuk papier buiten te zetten (want ik weet niet hoeveel van die gekke kevers er zijn in de wereld, is een beetje zonde anders, en misschien komt er gif of babykevers of weet ik wat uit als je ze plet), maar het was een beetje dweilen met de kraan open: ze waren overal. Ik ben ook echt ontzettend veel gebeten en gestoken door al dat tropische ongedierte en in plaats van dat ze een netjes rood bultje achterlaten, kreeg je van die grote blauwe plekken. Na een paar nachten op Trinidad en Tobago zag ik er meer uit alsof ik een stevig potje gepaintballd had en alle ballen met mn benen had afgeweerd, in plaats van dat ik lekker had uitgerust op een zonnig eiland.
Uitgerust, blauw en met veel zin vertrok ik vervolgens naar Paramaribo in Suriname. Suriname is zooo leuk. De mensen zijn voornamelijk zo ontzettend leuk; vriendelijk, spontaan, met een goede dosis humor en het hart op de tong. En ik kon weer eventjes Nederlands praten. Ik heb een paar dagen genoten in Paramaribo, waar ik vooral rond heb gelopen in het stadje, terrasje pakte aan de waterkant, veel Nederlandse mensen ontmoet heb en vooral erg lekker heb gegeten. Overal probeer ik het lokale eten uit (op de eilanden had je doubles, een soort deeg met erwten erin, en in Amerika de smerige kant en klare Mac and Cheese), maar mn favoriet is toch zonder twijfel de Surinaamse roti.Maar wat ik zeker niet ga missen, is de geluidjes die Surinaamse mannen de hele dag naar je maken. Van die hondengeluidjes zeg maar, ik snap nou waar de Nederlandse mannen dit geleerd hebben. Ik werd verschillende keren Sneeuwwitje genoemd (oke, begrijpelijk), maar verder.. ze volgen je, willen kennis met je maken, met je meefietsen, je telefoonnummer, weten waar je hostel is, enz.. Echt, dit was zo irritant, dat ik een ring heb gekocht om te doen alsof ik getrouwd ben want dat is het enige dat helpt.
Nu zit ik dus in Brazilie en ik vertrek morgen weer naar het volgende plaatsje: Pipa. Daarna nog een paar kustplaatsjes, en 9 december vlieg ik dan naar Rio de Janeiro. In het hostel in het vorige plaatsje waar ik was, Belem, ontmoette ik een Braziliaanse jongen die in een jaar tijd door heel Zuid-Amerika is gefietst. Ik vond dat zo´n ontzettend gaaf idee. Maar hij wist dus alle mooiste plekjes en dankzij hem heb ik nou enigzins een route van waar ik allemaal naar toe ga. Een redelijk drukke route, maar er is ook zoveel te zien hier!
Nou, het is tijd om lekker in een hangmat te gaan liggen (ik wil jullie verder ook niet al te jaloers maken). Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf voor dit verhaal echt met pijn en moeite van mn handdoekje op het strand heb moeten slepen, dus de volgende keer kan het wat langer duren.