Ik ben eigenlijk best een slechte toerist, ik maak zelden foto’s, en als ik het al doe is het omdat iemand anders me op het idee brengt, en dan moet ik toevallig net een telefoon bij me hebben om een foto mee te maken. En dan staat er een boom ofzo op die gewoon niet zo leuk is op de foto als in het echt en waar ik dan daarna nooit meer naar kijk. Maar schrijven daarentegen, daar geniet ik echt van en geeft me de gelegenheid om toch iets van mijn avonturen te delen. Dus here we go.

Het plan was mezelf uitdagen en tegelijkertijd genieten. Ik had een intens weekend achter de rug voor mijn reis en stapte met een heel blij gevoel het vliegtuig in. De berichten dat mijn Qatar airways vlucht misschien niet zou kunnen gaan, dat er geen treinen naar Schiphol reden en dat op die dag er vluchten werden gecancelled vanwege code geel storm konden mijn manana manana vibe niet killen. Ik had in de dagen voor mijn vlucht al wat email contact gehad met ene Baby Ketut (‘Dear Baby, can you come pick me up’), hij kwam me ophalen en bracht me naar mijn eerste bestemming: een week lang in de Bali Silent Retreat. Het eerste wat me opviel toen we daarheen reden is dat er, naast een wirwar aan scooters, veel grote shiny auto’s rondrijden zonder al te veel deuken (het blijft toch verkeersregelloos Azië) en ik vroeg nog aan Baby waarom dat was, en hij zei yes en glimlachte want hij verstond er geen woord van. Maar vervolgens hebben we 2 uur doorgebracht in een file naar de volgende bestemming en zelden harder gereden dan 40 km/uur dus ik snap wel dat je auto dan lekker shiny en deukloos blijft.

En lieve mensen die mij uitgelachen (of vooruit dan maar, toegelachen) hebben toen ik zei dat ik een week lang stil ging zijn; het was inderdaad even wennen maar het ging echt wel. Ik voelde me de eerste dag vooral ongemakkelijk, want ik was in een blije feest- en vakantiestemming en wilde iedereen ontmoeten en kletsen en weten wat hun verhaal was. Maar daar kwam je daar dus niet voor. Best gek om al die nieuwe mensen om je heen te hebben waar je dan geen contact mee maakt, zelfs niet eens weet welk land ze vandaan komen, en die je dus niet echt kunt ‘plaatsen’. Tijdens een avondsessie daar moesten we allemaal een kaart pakken die een betekenis voor je zou hebben, en mijne zei ‘joy’. Ik dacht ja no shit ik mis lachen, nu al. Maar tegelijkertijd was het een les voor me om eens wat minder altijd afgestemd te zijn op mijn omgeving en niet bezig te zijn met de vraag of iedereen om me heen ook oké is. Dus ik vond dat ik hier in ieder geval al eens van kon leren meer op mezelf gefocused te zijn, wat uiteindelijk best goed lukte. En gelukkig mocht je soms praten bij een avondsessie/workshop/vragenuurtje en ik heb uiteindelijk zelfs nog vriendjes weten te maken in de stilte retreat, best bijzonder hoe je ook zonder woorden best goed kunt aanvoelen met wie je het wel goed kunt vinden en met wie niet (en waarschijnlijk ook gewoon omdat mijn type vaak ook weer de kletsers zijn die stiekem kletsen in de stilte retreat). En gelukkig heb ik uiteindelijk zelfs gelachen.

Het leven in de retreat was vrij simpel. Iedere ochtend werd om 5.30 (thats right I said it) de gong geluid en was het tijd op om te staan. De dag begon dan met een uur mediteren terwijl ondertussen de zon opkwam, en daarna 1,5 uur yoga (vol met zonnegroetjes natuurlijk). Daarna had je wat tijd voor jezelf en kon je wandelen in een mooi stukje jungle, zelf wat sporten, een massage boeken, naar de hot springs, en nog vanalles, en dan begon om 14.00 uur het schema van yoga en mediteren weer.

Het stil zijn viel dus wel mee, maar wat ik echt het meest miste was muziek. Volgens mij heb ik voor het eerst in m’n leven een hele dag geen muziek gehoord. Al deed ik in het begin wel stiekem dansjes in mn kamer met spotify en oordopjes, soms ook omdat ik gewoon energie kreeg van de yoga. Wifi miste ik totaal niet, maar het gaf me wel een ongemakkelijk gevoel een week niets van het wereldnieuws te weten, en ik miste dat ik niet de hele dag alles kon googlen. Verder ging het prima. Ohja en ik heb een nieuwe liefde genaamd yoga. Ongelooflijk wat een week lang 2 uur per dag mediteren en 3 uur per dag yoga al met je kan doen. Echt ik liep stralend na een week het retreat weer uit. Voor het retreat hoorde ik dat je er rekening mee moest houden dat je tijdens een week lang stil zijn geconfronteerd kan worden met eventuele weggestopte emoties, of andere manieren van jezelf tegen komen. Er was ook een ruimte voor gecreëerd, in de vorm van een bankje in de jungle waar je kon gaan huilen als je daar behoefte aan had. Ik ben er een keer heen gelopen omdat het op de route van het jungle pad lag en ik moest inderdaad bijna huilen van het feit dat ik binnen 10 minuten 8 muggenbulten had. De manier waarop muggen tonen dat ze van me houden is niet oké. In ieder geval was mijn ervaring helemaal niet emotioneel, ik had juist een fijn gevoel van rust en ik hield echt van het gevoel dat al de yoga en meditatie me gaf. Wat ik wel merkte is dat ik savonds wat meer ging nadenken, soms over dingen waar ik al heel lang niet aan gedacht had. Dat gebeurt denk ik dus als je geen afleiding meer hebt. Maar tegelijkertijd kon ik deze gedachten door alles wat ik daar meemaakte weer heel makkelijk loslaten. Loslaten is echt de les van deze week geweest; het idee van controle over dingen loslaten. Ik sliep daar in een hut met open zijkant en dus vol omringd door jungle geluiden, wat zorgde voor een hele diepe slaap. Ergens rond de derde nacht ofzo had ik een best heldere droom over een man, echt een goeie, lieve man, en die was op weg naar iets en werd steeds in elkaar geslagen, wat heel zielig was, en op een gegeven moment was ie ergens waar ie een loterij lot kreeg of kocht en met dit lot won hij 8,4 miljoen euro, en hij was super blij. En de clue van het verhaal was dat hij door alle pech die hij te verduren had gehad uiteindelijk juist precies op het goede moment op de goede plek was voor precies dat loterij ticket. Ik werd wakker en dacht jaja ik snap het. Twee dagen toen ik terug naar mn kamer liep na mn massage viel er ineens een vrucht uit de boom naast me (geen Final Destination momentje deze keer, hij viel daadwerkelijk 2 meter bij me vandaan). Dus ik raapte em op en rook eraan om te raden wat het was, en toen kwam één van de medewerkers van het retreat er aan en hij zei dat het passievrucht was, en laat dat nou net mijn favoriete fruit zijn. Natuurlijk, toeval and all, maar toch leuk dat er blijkbaar net als ik langsloop een mooi stuk van mijn lievelingsfruit besluit dat ie rijp is en uit de boom valt. Timing is everything en mooie dingen gebeuren dus ook soms gewoon vanzelf. Het was zoo lekker ook nog. Ik verliet uiteindelijk de retreat met een enorm gevoel van rust en een 100 % zeker weten dat alles altijd is gegaan zoals het moest gaan en alles altijd zal blijven gaan zoals het moet gaan. En dat was echt cool.

Na het retreat begon het wat minder serieuze gedeelte van mijn reis: twee weken lekker Bali verkennen. Ik was nu yoga verslaafd geworden dus dat moest sowieso onderdeel blijven van mijn reis. Gisteren heb ik de hele middag een workshop gedaan voor beginners en ook meer over de theorie achter yoga geleerd, waarbij het ook gaat om o.a. een goed mens zijn, integriteit en het streven naar waarheid. Echt interessant. Na de retreat ging ik naar Ubud, waar het echt vegan heaven is, had ik echt niet verwacht. Ik ben nog nooit in een plaats geweest waar ik in ieder restaurant uit de halve menu kaart kan kiezen. En dan ook nog eens super goedkoop. Soms moest ik dus twee toetjes nemen in plaats van één. Ik denk dat dit de eerst reis is waarbij ik niet afval. Ik had een hostel geboekt omdat ik dacht dat het na een week stilte wel leuk zou zijn om andere backpackers te ontmoeten, maar toen ik daar aan kwam was alleen het gezin dat het hostel runde er, echt zulke lieve mensen, en waren er geen andere reizigers en dus heb ik de namiddag verstoppertje gespeeld met een kind van 3 die zich letterlijk alle 20 keer op dezelfde plek verstopte. Het was dus ook eigenlijk meer toneel spelen (goh waar zou ze nouuu toch zitten) dan verstoppertje, maar wel super schattig. Ik ging savonds de stad in met een van de meiden uit de silent retreat en het groepje breidde zich al snel uit met anderen, zoals dat gaat op reis. Toen ik de volgende morgen wakker werd, niet geheel vrijwillig maar omdat er onder het raam naast het hostel een haan zat te kraaien van zo ongeveer 5 uur smorgens tot oneindig, die soms afgewisseld werd door een hysterische hond die permanent klonk alsof er een einde aan zn leven gemaakt werd (maar misschien was dat mijn whishful thinking op dat moment), vroeg de lieve vrouw van het hostel, terwijl ze mijn ontbijt maakte dat bestond uit een bord vol jummy vers fruit, wat ik wilde gaan doen en ik zei fietsen. En ja dat komt door Julia Roberts die in Eat Pray Love zo lekker vrolijk door de rijstvelden fietst. Dus toen ik net de eerste hap van mijn ontbijt op had zei ze: oke ik heb het geregeld, je wordt over 5 minuten opgehaald. Ik stikte zowat in mn papaya. Onverwacht moeten haasten om 8 uur smorgens. Dat is echt niet mijn sterkste kant. Gelukkig waren het 5 Indonesische minuten dus een kwartier later kwam Ketut (nummer 2) me halen en werd ik in een auto gezet bij een heel leuk gezin uit Nieuw-Zeeland die ook gingen fietsen en die me aan het eind van de trip geadopteerd hadden als hun Nederlandse dochter. De fietstocht was echt gaaf, en ik heb inderdaad Julia style door de rijstvelden gefietst. Ook nog een stop gemaakt bij een koffieplantage waar je speciaal tegen een extra prijs, want duur en exclusief, door een soort chinchilla achtig beest uitgepoepte koffie kan kopen en dat is dan iets wat je zou moeten willen. Ik hield het maar op chocola. In mijn hostel waren er inmiddels nieuwe gasten, voornamelijk meiden, waarmee ik lekker kon kletsen over yoga, eten, je huis inrichten en wie wat waar op welke markt gekocht had en hoe dat dan paste in de inrichting thuis en hoe leuk al die glitterende dingen op de markt waren. The usual. De paar mannen die er waren, waren tijdens deze gesprekken in slaap gevallen maar toen vervolgens het ‘kakkerlak incident’ zich voordeed, dat begon met het Duitse meisje in het bed onder mij die riep: ‘Een kakkerlak!’, stond gewoon iedereen dankzij het geschreeuw rechtop naast zijn bed. Echt zielig haha. Toen ik vroeg: ‘Waar?’, zei ze: ‘IN mijn bed’, zij wegrennen, nog meer schreeuwen. Zegt het Japanse meisje: ‘hij loopt nu naar boven naar jou toe’. Komt ie ineens met zn kopje zo over de bedrand aanzetten. Ik wist niet hoe snel ik uit bed moest klimmen. Kakkerlak zelf was er ook aardig van overstuur en begon wat in het rond te vliegen. Gelukkig kwam de hostel mevrouw met een bezem om hem daarmee naar de uitgang te begeleiden. We hebben er volgens mij letterlijk nog 3 kwartier over nagepraat, soort traumaverwerking. Het Duitse meisje vertelde de volgende morgen dat ze op internet had gelezen dat kakkerlakken ons mensen net zo vies vinden als wij hen. Had ik nog nooit zo over nagedacht. Vandaar dat hysterische gefladder gok ik; hij dacht bah een mensenbed.

Inmiddels zit ik al bijna een week op Gili Air, echt een paradijsje. Een eiland zonder motorvoertuigen en zonder honden. Waar je iedere avond op een groot scherm op het strand films kan kijken, de hele dag kan chillen bij een van de vele strandtenten, en natuurlijk zijn er genoeg opties voor yoga, massages, en weer heerlijke vegan restaurantjes. Ik heb een fijne kamer met een buiten douche, waar ik echt dol op ben, al staat er wel een lange toren met een raampje naast dat recht op mijn douche uitkijkt. Bali logica. Maar dit eiland maakt je zo relaxed dat je dan ook denkt ach (en ik denk ook wel gewoon dat er heus niemand in die toren klimt). Ohja en smorgens worden er als ik de geluiden goed interpreteer bij de buren kippen (of iets kipachtigs) geslacht. Hysterisch echt. Er zit een soort opbouw in en dan eindigt het ineens. Weer eens wat anders dan de wekker op mijn iphone. Nu ga ik lekker bijkomen van mijn massage van vandaag (meisje duwde me zowat door de tafel heen zo stevig was het, terwijl ze toch echt een kop kleiner was dan ik). Morgen is het tijd voor Ubud deel 2, dan Seminyak en dan weer terug naar huis!